ვისაც თავის თავში ღვთის მადლის შენარჩუნება სურს, დაე, იყოს მადლიერი ამ მადლისათვის, როცა ეძლევა, ხოლო მომთმენი, - როცა ერთმევა იგი; დაე, ილოცოს, რათა დაუბრუნდეს იგი; დაე, საკუთარ თავს დაუკვირდეს და დამდაბლდეს, რათა არ დაკარგოს იგი.
რომელი ცოდვა ანადგურებს ყოველგვარ მადლსა და ღვაწლს?
იცოდე, რომ სახარებისეულმა უგუნურმა ქალწულებმა ყველაფერი შეასრულეს: ქალწულობა, ლოცვა, შრომა და ბევრი სხვა ღვაწლი. მაგრამ მხოლოდ ერთმა არაგულმოწყალებამ ყველა ეს მადლი გაანადგურა.
ადამიანმა შეიძლება დაძლიოს ყველა ცოდვითი მიდრეკილება და მიხვდეს, რომ ეს თუ ის ვნება აღარ აწუხებს, მაგრამ ამას ვერასოდეს იტყვის ამპარტავნების შესახებ; მან ყველგან და ყოველთვის შეიძლება დაგვიგოს მახე და მსწრაფლ განაქარვოს წლების მანძილზე ჩვენი ღვაწლით მოპოვებული მადლი.
მადლის ნუგეში ზოგჯერ იმათაც მოაკლდება, ვინც სათნოებით აღსავსე, თუნდაც მოსაგრე ცხოვრებას ეწევა. მაგრამ ეს არ არის მადლის დაკარგვა და ამიტომ ამან არ უნდა შეგვაწუხოს. მადლი არასდროს ტოვებს მორწმუნეს, არამედ იფარება და ადგილს მისდამი რწმენისა და მოთმინების უმაღლეს ღვაწლს უთმობს.
მადლის დაკარგვა ყველა დანაკარგზე საშინელია: არაფერია იმაზე დიდი უბედურება, ვიდრე იმ ადამიანის მდგომარეობა, რომელმაც დაკარგა მადლი. ცოტას თუ დაუბრუნებია იგი უდიდესი ღვაწლით. განუწყვეტლივ უნდა ვიფხიზლოთ, რათა დავიცვათ იგი. ის გვეძლევა მხოლოდდამხოლოდ ღვთის გულმოწყალებით, მაგრამ მის დასაცავად პირადი ძალისხმევაა საჭირო.
ყველაზე მტანჯველ განსაცდელს, ყველაზე მძიმე დანაკარგს სული მაშინ გრძნობს, როდესაც ჯერ მოიპოვებს ღვთის მადლს, მერე კი კარგავს მას. ჩვენმა წინაპრებმა ცოდვით დაცემის შემდეგ ნათლის შესამოსელი დაკარგეს და საკუთარი სიშიშვლე დაინახეს. ღვთის მადლის მოკლების შემდეგ ადამიანი საკუთარ სულში გრძნობს დამთრგუნველ სიცარიელეს, როგორც წინკარს სიკვდილისა.
გულის გამოშრობის დროს უნდა გამოვიძიოთ, რა შემოგვეპარა სულში... ღვთის წინაშე შევინანოთ და გადავწყვიტოთ, რომ მომავალში აღარ გავიმეორებთ.ყველაზე ხშირად ეს გვემართება მრისხანების, უსამართლობის, წყენის, განკითხვის, თავმაღლობის და სხვათა გამო, მაკურნებელი ისევ მადლმოსილ მდგომარეობაში დაბრუნებაა და რადგანაც მადლი ღვთის ხელშია, მხოლოდ ლოცვა გვრჩება... ამ სიმშრალისაგან... და გაქვავებული უგრძნობელობისაგან... თავის დასაღწევად.
როცა მადლი მოვა და წავა, ისევ მოდის და მიდის, მაშინ სწავლობ ბრძოლას, და ეს შენზე შთაბეჭდილებას არ ახდენს, არამედ გახარებული იტყვი: "გამომცადე, ქრისტე ჩემო, და გამომახურვე, ვითარცა ვერცხლი". მაშინ ღრმად იდგამ ფესვებს, როგორც როგორც ხეები, რომლებიც, რაც უფრო ძლიერად უბერავენ ქარები, მით უფრო ღრმად იდგამენ ფესვებს. და ღმერთია მოწამე, რომ ჩემს ყველა დიდ განსაცდელებში ვპოვე ყველაზე დიდი ნუგეში.ასე რომ, გამხნევდი და განმტკიცდი უფლისა მიერ და მადლი ისევ მოვა
