სიყვარული არ ექვემდებარება დროს და ყოველთვის აქვს ძალა. ზოგიერთი ფიქრობს, რომ უფალი ჩვენდამი

სიყვარული არ ექვემდებარება დროს და ყოველთვის აქვს ძალა. ზოგიერთი ფიქრობს, რომ უფალი ჩვენდამი (ადამიანებისადმი) სიყვარულის გამო ეწამა, მაგრამ რადგან თვითონ თავის სულში ამ სიყვარულს ვერ პოულობს, მას ეჩვენება, რომ ეს ოდესღაც, დიდი ხნის წინათ იყო. მაგრამ, როცა სული შეიმეცნებს ღმერთის სიყვარულს სულიწმიდით, მაშინ ნათლად გრძნობს, რომ უფალი ჩვენი მამაა, ყველაზე უფრო მშობლიური, ყველაზე უფრო ახლობელი, ყველაზე უფრო ძვირფასი, ყველაზე კარგი და არ არსებობს სხვა ბედნიერება გარდა იმისა, რომ გიყვარდეს ღმერთი, მთელი გონებით და გულით, მთელი სულით და მოყვასი, როგორც თავი თვისი. როცა ეს სიყვარული არის სულში, მაშინ ყველაფერი ახარებს მას, ხოლო როცა იგი იკარგება, ადამიანი ვერ პოულობს მოსვენებას, შფოთავს ადანაშაულებს სხვებს იმაში, თითქოსდა მათ აწყენინეს და არც კი ესმის, რომ თვითონაა დამნაშავე, დაკარგა სიყვარული ღმერთის მიმართ და განიკითხა ძმა. ძმისადმი სიყვარულისაგან მოდის მადლი და ძმის სიყვარულით ინახება იგი, თუ არ გიყვარს ძმა, ღმერთის მადლი არ მოვა სულში.