ავტორი:
წმ. იოანე ოქროპირი
თემა: სინანული
სწავლა ჲთ. სინანულისათვისვე.
ჰოი კაცო, დაღაცათუ ყოველთა ბოროტთა შთავრდომილ იყო, ნუ წარიკვეთ სასოებასა, არამედ ჰსთქვი, ვითარმედ, კაცთ-მოყვარე არს ღმერთი და ჰნებავს ცხოვრება ჩვენი. რამეთუ იტყვის: "უკეთუ იყვნენ ცოდვანი თქვენნი, ვითარცა ღებილნი, ვითარცა თოვლი განვასპეტაკო". ესე ჰსთქვი და განეშორე ცოდვასა და მოიქეც სინანულად, და მზ არს ღმერთი შეწყნარებად შენდა.
აწ უკვე ნუ სასო-წარკვეთილ ვართ, რამეთუ არა ესრეთ ბოროტ არს ცოდვითა დაცემაი, ვითარ დაცემულისა არა აღდგომაი სინანულითა; არცა ესრეთ ძნელ არს მოწყლვაი, ვითარ წყლულისა მის კურნებისა და წამლისა არა ძიებაი. რამეთუ ვინ იქადოს სიწმიდე გულისა, ანუ ვინ იკადროს თქმად, თუ წმიდა ვარ ყოვლისაგან ცოდვისა? არამედ სინანულითა განვიკურნნეთ ცოდვანი, რამეთუ დიდი წამალი არს სინანული. და მზა არს სახიერი ღმერთი შეწყნარებად მონანულთა. და ამას რა ვიტყვი, არა ამისთვის, რათა უდებებად მოგიყვანნე. უნ იყოფინ. არამედ რათა არავინ მოვიდეს სასოწარკვეთილებად. გნებავსა ცნობად, თუ ვითარ სახიერ არს და შეიწირავს სინანულსა მეუფე ჩვენი? წარსდგაო ოდესმე მეზვერე, სავსე ბევრეულითა ბოროტითა და ჰსთქვა: "ღმერთო მილხინე მე ცოდვილსა ამას" - და მოიქცა განმართლებული. რაიმცა იყო სწორ ამის კაცთ-მოყვარებისა? არამედ ესე არს სიბოროტე ჩვენი, რომელ არცა თუ ესოდენსა ლმობიერებასა ვაჩვენებთ, არცა ხელ ვჰყოფთ მცნებათა ღვთისათა აღსრულებად, ამისთვის უკურნებელ იქმნებიან სენნი ჩვენნი, ხოლო უკეთუ მოვიქცეთ სინანულად, არა ძალ-უძს სიმრავლესა ცოდვათა ჩვენთასა ძლევად სახიერებასა ღვთისასა? ნუ იყოფინ, არამედ ჰოი ჩვენი ესე გულ-ფიცხელობაი. ყოველნი შექცეულ ვართ ანგაჰარებასა, ვეცხლის-მოყვარებასა, ნაყროვანებასა, უდებებასა და სხვათა ბოროტთა. აწ უკვე, საყვარელნო, დავსდვათ თვითეულსა ამათ ცოდვათაგან მოწყლულსა წყლულებასა ზედა, წინა აღდგომისა მათისა სათნოების წამალი და განიკურნოს, ესე იგი არს: მოწყალება, ლოცვა, ლმობიერება, მარხვა, სინანული, ცრემლნი, სიმდაბლე გულისა, შემუსვრილება სულისა, შეურაცხება სოფლისა, მიტევება ბრალთა მოყვსისათა, მადლობა ღვთისა ყოველსავე ზედა განსაცდელსა, ვედრება ღვთისა სამარადისო, ხსენება სიკვდილისა და სასჯელისა, განშორება ყოველთავე ამაოთა და ბოროტთა გულის-სიტყვათა, განწმედა გულისა ყოვლისაგან ბიწისა. რამეთუ მრავალნი გზანი უჩვენებიან ღმერთსა სინანულისა და ცხოვრებისანი. უკეთუ ვინებოთ სლვაი, ვიღვაწოთ უკვე, ძმანო, სლვად მათ შინა, რათა მივიწივნეთ საუკუნეთა მათ კეთილთა, რომელთა ღირსმცა ვართ ყოველნი მიმთხვევად მადლითა უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესითა, რომლისა არს დიდება და სიმტკიცე თანა მამით, და სულით წმიდითურთ, აწ, და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამი
აწ უკვე ნუ სასო-წარკვეთილ ვართ, რამეთუ არა ესრეთ ბოროტ არს ცოდვითა დაცემაი, ვითარ დაცემულისა არა აღდგომაი სინანულითა; არცა ესრეთ ძნელ არს მოწყლვაი, ვითარ წყლულისა მის კურნებისა და წამლისა არა ძიებაი. რამეთუ ვინ იქადოს სიწმიდე გულისა, ანუ ვინ იკადროს თქმად, თუ წმიდა ვარ ყოვლისაგან ცოდვისა? არამედ სინანულითა განვიკურნნეთ ცოდვანი, რამეთუ დიდი წამალი არს სინანული. და მზა არს სახიერი ღმერთი შეწყნარებად მონანულთა. და ამას რა ვიტყვი, არა ამისთვის, რათა უდებებად მოგიყვანნე. უნ იყოფინ. არამედ რათა არავინ მოვიდეს სასოწარკვეთილებად. გნებავსა ცნობად, თუ ვითარ სახიერ არს და შეიწირავს სინანულსა მეუფე ჩვენი? წარსდგაო ოდესმე მეზვერე, სავსე ბევრეულითა ბოროტითა და ჰსთქვა: "ღმერთო მილხინე მე ცოდვილსა ამას" - და მოიქცა განმართლებული. რაიმცა იყო სწორ ამის კაცთ-მოყვარებისა? არამედ ესე არს სიბოროტე ჩვენი, რომელ არცა თუ ესოდენსა ლმობიერებასა ვაჩვენებთ, არცა ხელ ვჰყოფთ მცნებათა ღვთისათა აღსრულებად, ამისთვის უკურნებელ იქმნებიან სენნი ჩვენნი, ხოლო უკეთუ მოვიქცეთ სინანულად, არა ძალ-უძს სიმრავლესა ცოდვათა ჩვენთასა ძლევად სახიერებასა ღვთისასა? ნუ იყოფინ, არამედ ჰოი ჩვენი ესე გულ-ფიცხელობაი. ყოველნი შექცეულ ვართ ანგაჰარებასა, ვეცხლის-მოყვარებასა, ნაყროვანებასა, უდებებასა და სხვათა ბოროტთა. აწ უკვე, საყვარელნო, დავსდვათ თვითეულსა ამათ ცოდვათაგან მოწყლულსა წყლულებასა ზედა, წინა აღდგომისა მათისა სათნოების წამალი და განიკურნოს, ესე იგი არს: მოწყალება, ლოცვა, ლმობიერება, მარხვა, სინანული, ცრემლნი, სიმდაბლე გულისა, შემუსვრილება სულისა, შეურაცხება სოფლისა, მიტევება ბრალთა მოყვსისათა, მადლობა ღვთისა ყოველსავე ზედა განსაცდელსა, ვედრება ღვთისა სამარადისო, ხსენება სიკვდილისა და სასჯელისა, განშორება ყოველთავე ამაოთა და ბოროტთა გულის-სიტყვათა, განწმედა გულისა ყოვლისაგან ბიწისა. რამეთუ მრავალნი გზანი უჩვენებიან ღმერთსა სინანულისა და ცხოვრებისანი. უკეთუ ვინებოთ სლვაი, ვიღვაწოთ უკვე, ძმანო, სლვად მათ შინა, რათა მივიწივნეთ საუკუნეთა მათ კეთილთა, რომელთა ღირსმცა ვართ ყოველნი მიმთხვევად მადლითა უფლისა ჩვენისა იესო ქრისტესითა, რომლისა არს დიდება და სიმტკიცე თანა მამით, და სულით წმიდითურთ, აწ, და მარადის, და უკუნითი უკუნისამდე, ამი
|
|
|
