თუ ჩვენ სინამდვილეში ვფიქრობთ, რომ ჩვენი ცოდვების გამო შემოვიდნენ ქურდები ჩვენს სახლში და ღმერთმა, თავისი კაცთმოყვარებით, არ დაუშვა ჩვენთვის ბოროტება გაეკეთებინათ, მაშინ რატომღა გვსურს შურისგება? რატომ არ მივანდობთ ყველაფერს ღმერთს, რომელიც ამბობს: "ჩემი არს შურისგებაი და მე მივაგო" (რომ. 12, 19). ღვთისა თუ გვეშინია, მაშინ როდესაც ვხედავთ, რომ ისინი (ქურდები) რაღაცას ითმენენ, შეძლებისდაგვარად უნდა დავეხმაროთ; მაგრამ, რადგან ჩვენ ჯერ ამ საზომისთვის არ მიგვიღწევია, მაშინ ნურც ბოროტებას გავუკეთებთ მათ და ნურც სიკეთეს, არამედ მადლობა შევწიროთ მას, რომელმაც ჩვენი ცოდვებისამებრ არ მოგვაგო ჩვენ.