სწავლების სიმაღლე, ადრე დაფარული და ბრძენთათვის მიუწვდომელი, ახლა ნათელი გახდა, როგორც უფალი ბრძანებს: "აღვაღო იგავით პირი ჩემი და ვიტყოდი დაფარულთა დასაბამითგან სოფლისათა" (მათე 13, 35). ამ დრომდე სამყარო თვლიდა, რომ იგი მხოლოდ მაშინ იქნება ბედნიერი, როდესაც ფლობს სიმდიდრეს, დიდებასა და სიამოვნებას. ახლა შეგიძლია, წარმოიდგინო, როგორ გაოცდა ადამიანთა მოდგმა, როდესაც პირველად მოისმინა, რომ უფალი სრულიად საწინააღმდეგო რამეზე ლაპარაკობდა – იმაზე, რომ ბედნიერნი არიან გლახაკნი, მოტირალნი, დამცირებულნი, თავმდაბალნი, მშიერნი, მშვიდობისმყოფელნი, წმიდანი გულითა, უსამართლოდ დევნილნი და მსჯავრდებულნი. და – პირიქით, უბედურნი არიან მდიდარნი, რომელთა გულებიც ამქვეყნიური სიმდიდრითაა აღსავსე, მხიარულნი, მოცინარნი, ადამიანთა შორის პატივდებულნი. მაშ ვის ძალუძს, მისწვდეს ამ წარმოუდგენელ სიმაღლეს, რომელიც დამახასიათებელია ღვთაებრივი სახარებისათვის!