ნეტარ არს კაცი, ვინც მდაბალ მიწას დაემსგავსა; მიწას, რომელსაც თუმც ყველა თელავს, მაგრამ ყველას მაინც სიყვარულით ტვირთულობს და სათუთად ასაზრდოებს – ვით მზრუნველი დედა, სხეულისათვის რომ ნივთიერება მოუცია ჩვენი შექმნისას. იგი სიხარულით იღებს ყოველივეს, რასაც კი მის ზედაპირზე ვყრით – კარგი ნაყოფიდან ბინძურ ნარეცხამდე; შემდეგ კი ყველაფერ ამას იგი ჩუმად და უდრტვინველად ვიტამინებად გადაამუშავებს და ნაყოფთან ერთად, განურჩევლად კეთილისა და ბოროტისა, ყველას უხვად უწილადებს.