[4] წერილი ერგინას - იოსებ ათონელი (ისიხასტი)

წმიდა მთა, 19 მარტი, 1933 წ.

ჩემო დიდად საყვარელო ქრისტესმიერო დაო ერგინა და ჩემი უტკბილესი იესოს ჭეშმარიტო შვილო, ჩემი გულის სამკაულო და ჩვენი მოდგმის წარმატებავ, მეუღლესა და შვილებთან ერთად – გიხაროდენ და იცოცხლეთ უფლის მიერ – ამას ვლოცულობ თქვენთვის მთელი გულით, რომ მოგმადლოთ სახიერმა და წმიდა უფალმა. ამინ.
კვლავ მივიღე შენი საღმრთო კრძალულებით სავსე ეპისტოლე, სიამოვნებით წავიკითხე და სიხარულით გაივსო ჩემი სული, როდესაც დავინახე და გავიაზრე, რომ შენს გულში ასეთი ნაყოფი ჭარბობს, რაც იმას მოწმობს, რომ [შენში] ახალი ადამიანი, სულიერ ჩვილი იშვება.
მხნე იყავი და გაძლიერდი განსაცდელების დროს, ჩემო დაიკო, და როგორც უდიდესი სულიერი თილისმა, შეიწყნარე მოთმინება და სულგრძელება. უფრო მეტად და მეტად გაძლიერდი, ჩემო დაიკო, გასაჭირებში, რამეთუ ნელ-ნელა წავალთ აქედან. გაზაფხული ახლოვდება, მწუხარებების ზამთარი ნელ-ნელა განქარდება და იმ ბუდეებს, რომლებიც განუწყვეტელი განსაცდელებითა და ჭირით ავიშენეთ, მალე დავიმკვიდრებთ. იქ აღარავინ შემოგვედავება, აღარავის შეშურდება, აღარავინ შეგვაწუხებს და აღარავინ იძიებს შურს.
ეს ყველაფერი აქ დარჩება, ხოლო მზაკვარ და ვნებიან სხეულს, რომელიც გვმოსია და რომელსაც არ უნდა ღმერთის მცნებების დაცვა, აქ ჩამოვიძრობთ და დედამისთან დავტოვებთ, ჩვენ კი თავისუფალ ჰაერში მაღალმფრენი არწივებივით ზეციურ სავანეებს დავიმკვიდრებთ. თუმცა [მკვდრეთით] აღდგომის შემდეგ ისევ მივიღებთ ამ თიხის საბარგულს, მაგრამ აღარ იქნება შემაწუხებელი და დამძიმებული, არა სიამოვნებისმოყვარების ვნებით სავსე და მცონარე, არამედ ჩვენი უტკბილესი იესოს მიერ გაბრწყინებული, მზეზე უფრო გასხივოსნებული და მოელვარე, ეთერის განმანათლებელიც კი.
მცირე ყოფილა ამქვეყნიური ჭირი მომავალ გასამრჯელოსთან შედარებით. ასე რომ, ჩემო სულო, ჩემო გულო, ჩემო ერგინა, მოითმინე და შენს გასაჭირზე რომ მწერ, ყველანი ასე ვუდგებოდით წუთისოფლის ამაოებას, დიდი რამ გვეგონა, ახლა კი, როდესაც ჭეშმარიტება შევიმეცნეთ და ეს სიცრუე გავაცნობიერეთ, ღმერთი აღარ უყურებს ჩვენს შეცდომილ წარსულს, არამედ აწინდელს. ის ყველაფერი ერთი სუფთა აღსარებით აღიხოცება, საკმარისია, ჩვენი ცხოვრება ძალისაებრ ღმერთის მცნებებს მივუსადაგოთ.
მწერ: თუ თესალონიკში გამოხვალ, მეც ჩამოვალო. ამის თქმა არ შემიძლია, ჯერ ვიცოცხლოთ იქამდე. მაგრამ კარგადაც რომ ვიყოთ, მილტიადე ამის გამო მრავალ მიზეზს გამონახავს, რომ გული გატკინოს, ან მტერი შეეცდება დრტვინვაში ჩაგაგდოს.
უკეთესს გირჩევ: წერილით რაც გინდა მომწერე. მე მცირედით მეტი მესმის, ასე
მეტ შვებას მოგგვრი. რადგან, როდესაც [მთაწმიდის გარეთ] გავდივარ, ხალხი თავზე მესევა! ჭამასაც არ მაცლიან ხოლმე. დღედაღამ ვლაპარაკობ. ერთი მიდის და სხვა მოდის, განუწყვეტლივ. ამიტომ [გეუბნები], უკმაყოფილო დარჩები და ჯობია ამაზე ფიქრს თავი დაანებო-მეთქი. მხოლოდ წერილებითაც შევძლებთ ყველაფერს.
მწერ, ძმებს წერილი გაუგზავნეო. კი მაგრამ, თუ მასალა არ მექნება, როგორ ვიმუშაო? ჯერ კაცს სწავლა უნდა უნდოდეს, რომ მეც ვუთხრა რამე. თუ არა და, მი-ვედ-მოვედებით ტყუილად და ხეირი არ იქნება. ლეონარდოს უნდა, რომ მიმოწერა გვქონდეს, მაგრამ არ მეკითხება სულის, თავისი ცოდვების, თავისი შეცდომების შესახებ – როგორ გამოასწოროს, როგორ მოიქცეს, არამედ მხოლოდ „რას შვრები?“ და „როგორ ხარ?“. დანარჩენები ამასაც არ კითხულობენ. უფალი ხომ არ ამბობს, ილაპარაკე, როცა არ გეკითხებიანო, არამედ – მთხოვნელს მიეციო. ათასობით ადამიანი გვთხოვს [რჩევას] და მათ გამო ღმერთის წინაშე პასუხისმგებელი ვარ, ხოლო ვინც არ გვთხოვს, იმათ ლოცვა უფრო არგებს – ვილოცოთ, რომ შემეცნებაში მოვიდნენ, რის შემდეგაც დაიწყებენ შეკითხვას და ჩვენც ღმრთის მიერ მოცემულიდან ადვილად მივუგებთ სიხარულითა და სიყვარულით.
ოდიკის შესახებ მწერ. ეს ჩემთვის ძნელია, რადგან დღეს აღარ იშოვება, ეს კი იმიტომ, რომ ტაძრები [ხშირად] არ იკურთხება. ასე რომ, სხვაგან მოიძიოს. მე გარეთ არ გავდივარ და ხალხსაც არ ვიცნობ. თუმცა, თუ ვიშოვე, მოგწერთ.
წამალი მოვიდა, მაგრამ მომწერე რამდენი გადაიხადეს და შევაგროვებ ფულს. ორმოცი წირვისთვის დანარჩენიც გამოაგზავნე. ზედაშე — მღვდელს ეშინია წყალი არ ჰქონდეს გარეული და ამიტომ არ აიღო, ამიტომაც მე დავლიე თქვენს სადღეგრძელოდ და „მოვიხსენე დღეთა პირველთა“ და „ღამე გულითა ჩემითა ვზრუნვედ და ვთქვი: „ამაოება ამაოებათა, ყოველივე ამაოა“. ყველაფერი სიზმარი იყო და განქარდა, ბუშტი იყო და გასკდა, ობობას ქსელი იყო და დაირღვა.
ყველაფერი ადამიანური, რაც სიკვდილის შემდეგ აღარ იარსებებს, ამაოებაა: არც სიმდიდრე რჩება, არც დიდება რჩება. მოვა სიკვდილი და ყველაფერს გააქრობს. ვაი, როგორ შორს ვართ გადასახლებულები და არ გვსურს ამის გაცნობიერება! რა სიმაღ-ლიდან გადმოვვარდით და არ გვსურს ამის გაცნობიერება! არამედ განზრახ ჯიუტად ვიყრუებთ თავს და თვალებს ვხუჭავთ, ნებით ვიბრმავებთ თავს, რათა ჭეშმარიტება არ დავინახოთ. ვაი ჩვენდა, რომ აქაური ბნელი ნათელი გვგონია, ხოლო იქაურ ნათელს თავს ვარიდებთ მცირე სიამოვნების გამო და სხეულის იმ მცირე შეჭირვების გამო, რომელსაც იქაური განსვენებისთვის განვიცდით. ვაი ჩვენს სისაწყლეს, რომ ღმერთი მოგვიწოდებს მისი შვილები გავხდეთ, ხოლო ჩვენ ბნელეთის შვილები ვხდებით მცირეოდენი თაფლისთვის. დაუსრულებელ საუკუნეებს ვთმობთ პატარა სიამოვნებისთვის, ან პატარა დიდებისთვის, ან პატარა განცხრომისთვის, ან სხვა რამ ხანმოკლე სიამოვნებისთვის. ამიტომაც ნეტარია ის, ვინც ამ ამაო საცდურს მიუხვდა და თავს იკავებს მცირე თაფლის სიამოვნებისგან, რამეთუ იქაური მარადიული სიკეთეების დამკვიდრებას მოელის.
შენ კი, დაო ჩემო, კარგო და საყვარელო, ბავშვობიდან ღმრთის მიერ გამორჩეულო, გაისარჯე იმისთვის, რომ სარძლო შესამოსელი განაშვენო და დღედაღამ ევედრე უფალს, რომ წარსული შეგინდოს და ზეგარდამო ძალა მოგანიჭოს, რათა მისი წმიდა და საღმრთო მცნებები დაიცვა, ხოლო [ამქვეყნიდან გასვლის დროს] კარგად მონა-ნული შეგიწყნაროს და მართალთა თანა დაგაწესოს. იქ კი ერთმანეთით დავტკბებით გაუძღომლად.
რამდენიმე დღის წინ ავად ვიყავი, მაგრამ ისევ გამიარა. თუ ნახავ, ლოცვა-კურთხევა გადაეცი და-ძმასა და დედას, მამიდასა და ნათესავებს.

მთელი სულით ვლოცულობ თქვენთვის,
ყველაზე უარესი თქვენი მლოცველი, მონ. იოსები
შენც ილოცე ჩემთვის ჩემი საყვარელი ლოცვებით, რათა უფალმა დამიცვას.