ერთხელ, ლოცვით დაღლილმა, ასეთი საოცარი რამ ვიხილე

ერთხელ, ლოცვით დაღლილმა, დაჩოქილმა ასეთი საოცარი რამ ვიხილე: ვინმე ცეცხლოვანმა ახალგაზრდამ ორი პატარა გოგონა მოიყვანა – ერთი ჩვენი მარუსო იყო, ხოლო მეორე ერგინა, რომლებიც პატარები გარდაიცვალნენ – ის ჭაბუკი ეკითხება: „ეს თქვენი ძმაა, იცნობთ?“. მარუსომ, უფროსმა, უპასუხა: „ვიცნობ, მაგრამ უკვე მრავალმა წელმა ჩაიარა“, მეორემ კი მიუგო: „მე ის არ მინახავს, ჩემს დროს არ იყო“. ჭაბუკმა უთხრა: „ეამბორეთ და წავიდეთ“. პაწაწინებმა ტკბილად, დიდი სიყვარულით მაკოცეს, აჰ, როგორც კეთილსურნელოვანმა ყვავილებმა, და გამშორდნენ. ცრემლით სავსე თვალებით გამეღვიძა, რამეთუ ვიხსენებდი იმ სიხარულს, რომელიც ზეცაში ერთი ცოდვილის მოქცევის გამოც კი რომ ხდება. ამიტომ ჩვენც მცირედ ვაიძულოთ თავს წუთისოფელში, რამეთუ დრო ახლოვდება.