[34] წერილი მონაზონ ბრიენას

წმიდა მთა, 8 აპრილი, 1947 წ.

ჩემო საყვარელო შვილო, ჩემი სულის ნაწილო, ყოფილო ბარბარე და აწ ბრიენა. ტკბილხმოვანო ბულბულო, რომელიც საღმრთო დავითივით ქნარზე უკრავ წმიდად წმიდათა წმიდა და საღმრთო და ზეციურ მელოდიებს, რომლითაც იდიდება მამა, იხარებს ძე და განისვენებს სული წმიდა. მადლი მადლზე თქვენს კურთხეულ სულებს და შენს სულს.
ჩემო საყვარელო ასულო, გამახარე შენი სიტყვებით. მივიღე შენი წერილი და სიხარულით წავიკითხე, გამახვილებული გონებითა და თვალების ხედვითი ძალით გაფაციცებით ვეძებდი ახალ სახელს, ახალ ბრიენას, ახლა კი დაკმაყოფილდა ჩემი სულის წადილი და მოშუშდა ტკივილი, და ამიერიდან ჩემს დამაგვირგვინებელ და სამადლობელ ხმას აღვავლენ ყოველივე სიკეთის მომნიჭებელი და მარადიული ქველისმოქმედი უფლის მიმართ, რომელიც, როგორც ჭეშმარიტი და მზრუნველი მამა, აღასრულებს თავისი შვილების სურვილებს, თუკი მისთვის სათნონი არიან.
მტკიცედ გეპყრას, ჩემო საყვარელო. ბრიენა, საომარი აღჭურვილობა, რომლითაც შეიმოსე და მხნედ მოიმარჯვე ისრები მტრების მიმართ, რათა ერთი მიზანი გქონდეს, ერთს უმიზნებდე – არასდროს ეურჩო იღუმენიას. სჯობს ღმერთს აწყენინო, ვიდრე სულიერ დედას, რადგან, თუ ღმერთს აწყენინებ, სულიერი დედა გიშუამდგომლებს და ღმერთს შენთვის შეევედრება, ხოლო თუ მას აწყენინებ, ვინღა მოალბობს უფლის გულს?
მართლაც, დიდი საიდუმლოა მორჩილება! თვით ტკბილმა ჩვენმა იესომ ხომ პირველმა დაგვისახა ეს გზა და მაგალითი მოგვცა. მით უმეტეს, ჩვენ ვალდებულები ვართ მივბაძოთ.
ნეტავ მეც თქვენთან ვყოფილიყავი და ჩემთვის საყვარელი მორჩილებით მეცხოვრა, რამეთუ გულწრფელად ვაღიარებ, მთელი ჩემი ძალითა და სრული შეგნებით, რომ ცხონების სხვა გზა არ არსებობს, რომელიც ეშმაკის ცდომილებისა თუ მოქმედებისგან იყოს ისე დაზღვეული, როგორც მორჩილება. და თუ ვინმეს ნამდვილად სურს ცხონდეს და სწადია მალე იპოვოს ტკბილი იესო, ვალდებულია მორჩილება გასწიოს და ისეთი სიყვარული და პატივისცემა ჰქონდეს იღუმენიას მიმართ, თითქოს თვით უფლის სახეს ხედავდეს, რადგან ეს კურთხეული ადამიანი თითოეული თქვენგანის გამო, რომელთა მიმრქმელიც ხდება, თითო უმძიმეს ჯაჭვს იდებს ქედზე და ძალიან ბევრი ლოცვა სჭირდება, რათა ტვირთი შეუმსუბუქდეს. მისი გულწრფელი სიყვარული გმართებთ. და არა ურჩობა. თქვენს ბაგეთაგან თაფლი და ამბროზია უნდა გამოდიოდეს, და არა შეპასუხება. უნდა დაკოცნოთ ხოლმე თვალებზე შეუშრობელი ცრემლებით, კი არ უნდა ეკამათოთ. თვალცრემლიანებივე უნდა სთხოვდეთ ღმრთისმშობელს, რომ სულისა და სხეულის ჯანმრთელობა მიანიჭოს, [და ნუ დაასნეულებთ] დავებითა და კინკლაობით.
რამეთუ თითოეული მწარე სიტყვა, რომელსაც განსაცდელის დროს ეტყვით - იმის გამო, რომ ბოროტი გველისგან მომდინარეობს – შხამივით ჩაენთხევა სულში და ჭკნება ისევე, როგორც პატარა ყვავილი სეტყვის ქვეშ, და ამიტომ აღარ შეუძლია ილოცოს, არც საკუთარი თავისთვის, არც თქვენთვის, მანამ, სანამ ტკივილი არ გაუვლის.
ხოლო როდესაც მორჩილებითა და სიყვარულით ცხოვრობთ, როგორც ვთქვით, მისი კეთილსურნელოვანი ყლორტი ყვავის და იზრდება, ლოცულობს და ნათლდება. რჩევას გაძლევთ და უფრო მეტი მიეცემა. ხდება დაუწყვედელი წყარო, რომელიც უფლისგან მიღებულ მადლს ყველა თქვენგანს უნაწილებს.
ერთი სიტყვით, ამაში გამიგონეთ და ეს ისწავლეთ. მიუხედავად იმისა, რომ მოძღვარიცა და იღუმენიაც ამას გეუბნებიან და ჩემი არაფერი გჭირდებათ, რადგან მეც, მდაბალს, მთხოვთ სიტყვას, მე კი მორჩილება ძალიან მიყვარს, ამიტომაც მონასავით გემორჩილებით და ვაკეთებ იმას, რასაც მიბრძანებთ. მოგვწერეო, მითხარით – გწერთ. ილოცეო ჩვენთვის – ვლოცულობ. მიყვარხართ და ამიტომაც გემორჩილებით. მეტყვით, გაჩერდიო – გავჩერდები.
ასე რომ, თქვენც თუ გიყვარვართ, როგორც ნამდვილი ძმა, მოძღვრითა და იღუმენიათი დაწყებული, ყველაზე უმცროსი დით დამთავრებული – ყველამ ილოცეთ ჩემთვის გულისტკივილით, გულწრფელი ქრისტესმიერი სიყვარულით, რათა უფალმა თქვენი ლოცვებით დამიფაროს. რამეთუ სრული რწმენა მაქვს თქვენდამი და ჩემი იესოსმიერი შეუორგულებელი სიყვარული, და ვიმედოვნებ, რომ თქვენი ლოცვებით შემიწყალებს, ამგვარად კი ჩვენზე აღესრულება სიტყვები: „ძმა ძმისაი, შემწე...“ და ა.შ.
თქვენ სახელებს არა მარტო პირად ლოცვაში ვიხსენიებ, არამედ კვეთაზე მივაწოდე, რომ მღვდელმა მოგიხსენოთ. ჩვენ აქ ხშირად გვაქვს წირვები. ყველა დღესასწაულზე. კვირაობით და ბევრ შაბათ დღეს გვაქვს ლიტურგია. მთელი წელი მღვდელი მოდის ჩვენთან.
წმიდა ბრიენას ხატზე რომ მწერ, ახლა ამის დროს არ არის – მოგვიანებით. ახლა [ყველაფერში] ლირებს ითხოვენ.
შენს ხორციელ დედაზე მწერ. ყველაფერი ვიცი, ყველაფერი მომწერა. ორმოცდაათზე მეტი ეპისტოლე მაქვს მისთვის მიწერილი, ზოგჯერ ვამხელ, ზოგჯერ ვთხოვ, მაგრამ სამწუხაროდ, სასმენლები დახშული აქვს და ჭეშმარიტებას არ ისმენს, მხოლოდ იმათ უგდებს ყურს, რომლებიც მის ცდომილებას ეთანხმებიან. დაიწყო თუ არა ჩივილი, მივხვდი, რომ სატანა მოქმედებდა. ბევრჯერ ვურჩიე, რომ სწორედ ეს იყო ღმერთის ნება, რასაც ეძიებდა. რადგან შენ შეიმოსე სქემა, რომ ამიტომ ისინიც უნდა მოვიდნენ [შენს მონასტერში]. რა სასიხარულო იქნებოდა, რომ ორივე მანდ მოსულიყო, ბერის მემკვიდრე დიონისე გახდებოდა, ხოლო ერგინა მონაზვნად გარდაიცვლებოდა.
ჩემი ხმა უფალს შეჰღაღადებს. გულის ტკივილით ვტირი, ჩემი სადილი მთებს კვეთავს, მაგრამ ერგინა რკინასავით შეუვალი გახდა, უხეში ქვასავით. სატანური ცდომილება. არ სურს გამიგონოს. საბოლოოდ, მობეზრდა ჩემი მხილება და აღარ მწერს. დაახლოებით ექვსი თვეა არ მოუწერია, მე კი ხშირად ვწერ და ეპისტოლეებში ვტირი თქვენზე, მოძღვარზე და იღუმენიაზე. მე კი, არა თუ არ მწყინს, არამედ მთელმა მსოფლიომ რომ აყვედროს, ცრემლებით ვეტყვი მადლობას იმისთვის, რომ ყურს არ უგდებენ, რამეთუ ლოგიკა, რომელსაც ჩემი და იშველიებს, ყოვლად ალოგიკურია - საგიჟეთშიც ვერ შეხვდები ასეთს.
ამას ეძებდა, ღმერთმა კი კარი გაუხსნა, რომ შიგნით შევიდეს. ღმერთი ეძახის, მე ვეძახი, თქვენ ეძახით, მაგრამ მაინც თავისაზეა. მას უნდა, რომ იმ დროს მომხდარიყო, როცა არა ღმერთს და ჩვენ, არამედ მას თავად მოესურვებოდა. ნუთუ შესაძლებელია ან გაგონილა სადმე, რომ ქალი თავისი დედის გვერდით გამხდარიყოს მონაზონი?! რამეთუ, დააცემინებ თუ არა, გეტყვის: „ჭამე, რომ ავად არ გახდე“. ბალიშ-მუთაქაზე წამოწოლით მონაზონი ვერ გახდები. მონაზონი უნდა გალანძღონ, შეურაცხყონ, დაამცირონ, დაეცეს, ადგეს – კაცი გახდეს. თუ დედას ჰყავს ჩახუტებული, არაფერი გამოვა.
თანაც, არ აქვს მნიშვნელობა, შენ თვითონ წახვედი თუ იღუმენიამ წაგიყვანა — საღმრთო მოწოდებაა, მიზანი წმიდაა. თვითონაც, თუ უნდა, სანამ მოკვდება, მოვიდნენ მანდ და მერე სახლში ცხონდნენ. ამისთვის ყველანი ერთად ცრემლებით ვილოცებთ. ღმრთის და მისი ტკბილი დედის მიმართ, რომ გაუნათლოს გონება, განაგდოს განსაცდელი. შეუცვალოს აზრი, შეწყვიტოს უკეთური აზროვნება, ყური დაუგდოს გოდების ხმას და ღმრთისმიერ ღაღადს, მოვიდეს თქვენთან და ამოისუნთქოს უამრავი გასაჭირისგან, რომლებიც ბავშვობიდან თან სდევს.
თუ პატიოსანი მოძღვარი და კეთილი იღუმენია უთმენენ, თუ ლოცვა-ვედრება აღევლინება, მაშინ შეიძლება, რომ შეიცვალოს. რომც მოკვდეს, მაინც იმედი გვაქვს, რომ მტრის ნება არ ასრულდება, რამეთუ უმეცრებით ცდება, და მოწყალე უფალი დაუმსახურებლად შეგვიწყალებს.
რაც შეეხება ეპისტოლეს, არ მგონია, რომ დაიკარგა, რადგან ასეთი შრომით შევაგროვე ჩემი ეკლები და ორი თვე ყველა თქვენგანს ვუქსოვდი დაუჭნობელ გვირგვინებს. ბოლოს და ბოლოს, ილოცონ მოძღვარმა და იღუმენიამ და იქნებ იპოვოთ, ხოლო თუ ჩემი ცოდვების გამო დაიკარგა, ჩემზე, უბადრუკზე იყოს ცოდვა.
იმის შესახებ, რომ გინდა ღმერთის მადლი მუდმივად შენთან იყოს, სხვა ეპისტოლეში განვაგრძოთ, რათა ბევრი არ ვწერო ერთ ჯერზე, და მერე, იქნებ ისევ დაიკარგოს და უფრო საწყენი იქნება. ყოველ შემთხვევაში, შენ ის გააკეთე, რასაც კეთილი იღუმენია გეუბნება, ხოლო მადლი თუ წავა-მოვა, ნუ იდარდებ, რამეთუ ასე იწვრთნება ადამიანი, რომ თავმდაბლურად იაზროვნოს და თავი არ აიმაღლოს.
დღეს თქვენი გადმორიცხვა მივიღეთ. დიდი მადლობა. ფეხი უკვე მოიკიდა, რამეთუ რაღაც ძველი ნაჭრები მოიტანეს, კაბებისთვის გვინდოდა და თითოში 30 000 [დრაქმას] ითხოვენ. ამიტომაც ვთქვი, ფეხი მოიკიდა-მეთქი. მიუხედავად ამისა, ნუღარ გამოაგზავნით, რადგან ჩვენ უნდა გეხმარებოდეთ, თქვენ ხომ უფრო მეტნი ხართ და თანაც – ქალები.
ერთადერთი, რაც შეგიძლიათ გააკეთოთ ჩვენთვის – თუ მოძღვარსა და იღუმენიას ენდომებათ, თუ ადვილია, თუ არ დაგამძიმებთ და რადგან თქვენთან მომლოცველები მოდიან – ჯვრებს გამოგიგზავნიდით, რომ გაგეყიდათ და ფული გამოგეგზავნათ. ეს ჩვენთვის დიდი ქველისმოქმედება იქნებოდა.
ახალი ამბები კი ის გვაქვს, განსაკუთრებით, მოძღვრისთვის, რომ სრულად გამოგვკეტეს, წმიდა მთაზე გემი აღარ არის, ყველა გააჩერეს, დაფნიში ჩაძირეს, არც უცხოს აკარებენ – ასეთია ხელისუფლების ბრძანება.
ასე რომ, თუ სადმე წასვლა გინდა, მხოლოდ ფეხით – კარიესი, დაფნი. ხუთი დღის წინ დაფნი კომუნისტებმა გადათელეს და რაც იპოვეს, ყველაფერი გაიტაცეს: საბაჟოდან – თოთხმეტი მილიონი, მაღაზიებიდან – საჭმელ-სასმელი. ნავით, რომლითაც ფქვილი მოეტანათ და გადმოეტვირთათ, რაზმი გამოედევნა და დაარტყა, და რისი დამალვაც კომუნისტებმა ვერ მოასწრეს, უკან დააბრუნეს. ათონის მთა ერთი კიდიდან მეორემდე ყველანაირი ჯიშის ცხოველებით გაივსო – მდედრობითიცაა, მამრობითიც და საშუალოც, რამეთუ გარეთ კომუნისტები ყველაფერს უჭამენ.

თქვენს ლოცვებს ვითხოვ,
ცოდვილი იოსები

გთხოვთ, კოვზებზე გამარკვიოთ: პატარები გინდათ სადილისა, თუ დიდები, ქვაბის ჩამჩები? მე დიდები მეგონა, კერძის გადმოსაღებად. ახლა გადავიკითხე და მივხვდი, რომ სადილისას გულისხმობდით. ერთი სიტყვით, უკეთ ამიხსენით.