მწუხარება რომ არა, როგორ მივხვდებოდით, რომ სამოთხიდან ვართ განდევნილები?

ადამიანის ცხოვრება მოწამეობად იქცა იმ წუთიდან, როცა ჭეშმარიტ ბედნიერებას მოვწყდით. ახლა ურჩობის ნაყოფს ვიმკით: „ეკალსა და კუროსთავსა აღმოგიცენებდეს შენ [მიწა]" (დაბ. 3, 18). იმავეს აღმოაცენებს ჩვენი გულიც. ჭირი და ტანჯვა რომ არა, როგორ მივხვდებოდით, რომ სამოთხიდან ვართ განდევნილები?