ძმათა თანაცხოვრება მოწყინებისთვის მეტად საძულველია, ხოლო დაყუდებაში მყოფს იგი არასოდეს შორდება, სიკვდილამდე თავს არ ანებებს და აღსასრულამდე ყოველდღიურად ებრძვის. როცა განდეგილის სენაკს დაინახავს, მოწყინება ხარობს, მიუახლოვდება და იქვე სახლდება. ექიმი დილაობით ინახულებს ხოლმე ავადმყოფს, მოწყინება კი დაახლოებით შუადღისას ესტუმრება მოღვაწეს.