ასე არ არის, მამაო, – ეუბნება მონაზონი, – გეშლება

ერთი მამა წავიდა, რომ სამართალი ეპოვა, უფრო სწორად, ძმაზე ეჩივლა. მივიდა აბბა სისოისთან და ეუბნება:
მამაო, ძმაზე საჩივლელად მივდივარ, რადგან მან ესა და ეს ბოროტება გამიკეთა.
თავი დაანებე, შეუნდე.
– არა, – პასუხობს, – თუ მივუტევებ, იმავეს გაიმეორებს, ამიტომ უნდა დაისაჯოს.
კეთილი, შვილო, მაგრამ ჯერ ვილოცოთ და მერე წადი.
დაიჩოქეს და აბბა სისოიმ დაიწყო: „მამაო ჩვენო... და ნუ მომიტევებ ჩვენ თანანადებთა ჩვენთა, ვითარცა ჩვენ არ მივუტევებთ თანამდებთა მათ ჩვენთა..."
ასე არ არის, მამაო, – ეუბნება მონაზონი, – გეშლება.
რაკი ძმის გასამართლება გინდა, ასე ვილოცოთ!
მაშინ მიხვდა ძმა თავის შეცდომას, შეინანა და ძმაზე საჩივლელად აღარ წავიდა.
ამრიგად, დიდი ჭეშმარიტება ერთია: რა გულითაც განვეწყობით ძმის მიმართ, ღვთის გულიც ასე განეწყობა ჩვენდამი. არ გინდა ღმერთმა შეცდომები გაპატიოს? არ გინდა მთელი გულით შეგიყვაროს? შენც მთელი გულით შეიყვარე და მიუტევე.