სხეულით ავადმყოფს სძულს მწარე წამლები და მტკივნეული ოპერაციები, მაგრამ იცის, რომ ექიმი მათი

სხეულით ავადმყოფს სძულს მწარე წამლები და მტკივნეული ოპერაციები, მაგრამ იცის, რომ ექიმი მათი მეშვეობით გამოაჯანმრთელებს და ამიტომ ყველაფერს მოთმინებით იტანს. როცა კარგად გახდება, მადლობს ექიმს მისთვის გაწეული სიკეთისთვის და განვლილ ტკივილებს აღარ იხსენებს. ასევე ვიფიქროთ სულიერების სფეროშიც. მწუხარებათა მთელი ნაირფეროვნება სიძულვილს იწვევს შეჭირვებულ ადამიანში, მაგრამ შემდეგ ამას სულის ნაკვთების სიჯანსაღე მოჰყვება. დიდ მკურნალს – ღმერთს – მწუხარება რომ არ გამოეგზავნა, სულის ის ავადმყოფი ნაწილი კიდევ უფრო დაავადდებოდა, რასაც მოწამვლა და სულიერი სიკვდილი – ღვთისგან განშორება – მოჰყვებოდა. მაშასადამე, ყოველთვის ღვთის მადლიერება გვმართებს, რომ ღვთისმოშიშება არ დავკარგოთ.
იაკობ მოციქული ამ საკითხის შესახებ დიდებულად გვასწავლის: „ყოველივე სიხარულად შეჰრაცხეთ, ძმანო ჩემნო, რაჟამს განსაცდელსა შესცვივეთ პირად-პირადსა; უწყოდეთ, რამეთუ გამოცდილებამან მან სარწმუნოებისა თქუენისამან შექმნის მოთმინებაი" (იაკ. 1, 2-3).