ძმა, ძმისა შემწე, ვითარცა ქალაქი ძლიერი

როცა ადამიანს სურს ზღვა გადაცუროს და მოპირდაპირე ნაპირს მიაღწიოს, სადაც ხსნა ელის, კარგად დაფიქრდება, ძალებს აწონ-დაწონის და როცა მიხვდება, რომ ამის უნარი შესწევს, ზღვაში გადაეშვება და გაცურავს. რაც უფრო წინ მიიწევს, მეტ დაღლას გრძნობს და ტალღებიც უფრო გაშმაგებული ეჩვენება, ვიდრე თავიდან. გულში ნელ-ნელა შიში ეპარება, რაც კიდევ უფრო აცლის ფიზიკურ და სულიერ ძალებს. თუ შიშს განაგდებს და იფიქრებს, რომ გამოსავალი ერთია: მთელი არსებით ეცადოს ზღვის გადაცურვას, რადგან შიშის გამო შეიძლება დაიხრჩოს, მაშინ ასეთი თავის გამხნევებით ადამიანი ნაპირსაც მიაღწევს და გადარჩება კიდეც.
ხოლო თუ ორნი მიცურავენ, ერთ-ერთს კი შეეშინდება და იძირება, მეორე მას ამხნევებს, დაუძლურებულ გულისსიტყვას განუმტკიცებს, იმ საფრთხეზე მიუთითებს, რაც სიმხდალემ შეიძლება მოუტანოს, ხელსაც შეაშველებს და ასე ადამიანი გადარჩება. „ძმა, ძმისა შემწე, ვითარცა ქალაქი ძლიერი“ (იგავ. 18, 19).