კაცი მდაბალი და ღვთისმოსავი, ოდესცა მას შეემთხვევა რომელიმე უბედურება, თუმცა სტირის და სწუხს, გარნა

კაცი მდაბალი და ღვთისმოსავი, ოდესცა მას შეემთხვევა რომელიმე უბედურება, თუმცა სტირის და სწუხს, გარნა ბოლოს შეიკრებს რა გონებასა და გრძნობასა, იწყებს გულში განზრახვად: უთუოდ ჩემდა განსაცდელად და განსაწმენდელად მოავლინა ღმერთმან ეს უბედურება; მე ღირსი ვარ არა თუ ესრეთისა, არამედ ამაზედ უდიდესისა სასჯელისა. და ესრეთ მწუხარება ასწავლის მას სიმდაბლესა და მოთმინებასა.