ავტორი:
არქიმანდრიტი იოანე კრესტიანკინი
თემა: პატივმოყვარეობა
მაშინაც კი, როცა ცოდვილს ვუწოდებთ ჩვენს თავს და სინამდვილეშიც ასე ვფიქრობთ, ეს გრძნობა მაინც მეტად შორსაა თავმდაბლობისაგან, რადგანაც, ღირსი მამის იოანე კიბისაღმწერლის თქმით: „გული მაშინ გამოიცდება, როდესაც სხვანი შეურაცხგყოფენ“. რომელი თქვენგანი დაიდებს გულზე ხელს და იტყვის, რომ სიხარულით მიიღო ლანძღვა–გინება და შეურაცხყოფა? რის გამო ვკარგავთ სულიერ სიმშვიდეს, წონასწორობას, ვვარდებით სასოწარკვეთილებაში და ისეთ მოშლილობამდე მივდივართ, რომ ავადაც კი ვხდებით? იმიტომ, რომ წმიდა თეოფანე განმანათლებლის სიტყვით რომ ვთქვათ, ჩვენი ამპარტავნება თითის დაკარებისთანავე გაჰკივის – „ტყავს მაძრობენ“–ო. ამიტომაც ვართ ასე წყენიები. კარგად რომ დავაკვირდეთ, მივხვდებით, რომ ჩვენი ამგვარი ბუტიაობა პატივმოყვარეობისაგან მომდინარეობს. აი, თურმე სად ყოფილა ბოროტების ფესვი. ჩვენ, პატივმოყვარენი ვართ, გვიყვარს მხოლოდ ქება, უკიდურეს შემთხვევაში კი უსიტყვო აღიარება ჩვენი მოჩვენებითი ღირსებებისა და მცირე შენიშვნასაც კი ვერ ვიტანთ თვით სულიერი მოძღვრისგანაც.
|
|
|
