სულიერი განსჯის გარეშე ყოველგვარი კეთილი საქმე შეიძლება ცხონებისათვის უსარგებლო შეიქნეს. ადამიანი ან დგება ღვაწლში ისე, რომ ვერ საზღვრავს ეყოფა თუ არა საამისოდ სულიერი ძალები; ან არ აკეთებს იმას, რაც საჭირო და სასარგებლოა, ანდა აკეთებს, მაგრამ ისე არა, როგორც საჭიროა, ან სრულებით ვერ ამჩნევს, თუ როგორ ეპარება მის კეთილ საქმეს მტერი და უნერგავს პატივმოყვარეობას, ანგარებას და თავის თავზე დიდ წარმოდგენას.