სულისათვის დამღუპველია, როდესაც კაცი ამპარტავნებითა და თავდაჯერებით დაბრმავებული, მეტისმეტ მნიშვნელობას ანიჭებს საკუთარ კეთილ საქმეებს, ანუ დაცემული ბუნების საქმეებს. მაკარი დიდი ამბობს: „იგი მპარავი არს და ავაზაკი, რომელი არა შევალს კარით ეზოსა ცხოვართასა, არამედ სხვით კერძო შევალს“ (იოან. 10.1). და ასევე მპარავია და ავაზაკი, ვისაც ქრისტე კი არ განამართლებს, თვითონ განიმართლებს თავს.