კარგია თუ ადამიანი სიკვდილს იხსენებს, რათა მიეჩვიოს და გააცნობიეროს თავის მოკვდავობა, ხოლო მოკვდავი - წარმავალია, წარმავალი კი, უნდა მას ეს თუ არა, დატოვებს ამ საუკუნეს. ადამიანი, სიკვდილის უწყვეტი ხსოვნის საშუალებით, თავისუფალი ნებით სიკეთის ქმნას ეჩვევა. ხოლო თუ ის სიკეთის კეთებას მაშინ იწყებს, როცა სიკვდილს თვალებში უყურებს, ეს სხვა საქმეა. პირველი, სიკვდილის ხსოვნაში ხშირი ვარჯიშიდან გამომდინარე, თავისუფალი ნებით იღწვის, ხოლო მეორე - მოახლოებული სიკვდილის შიშის გამო, აუცილებლობით.