არც ერთ ადამიანს არა აქვს თავის არსებაში ისეთი რამ – კურთხეული და განათლებული, რითაც მას შეეძლებოდა თავისთავად ცხონებულიყო. ეს უკლებლივ ყველას შეეხება – კეთილმსახურ ქრისტიანსაც და უკეთურ ცოდვილსაც. რამეთუ თვით ღმერთი იტყვის: „შევიწყალო, რომელი–იგი შევიწყალო, და შევიწყნარო, რომელი–იგი შევიწყნარო“ (რომ. 9.15; გამოს. 33.19) ამრიგადო, დასძენს პავლე მოციქული, იმას კი არ შეიწყნარებს და აცხოვნებს უფალი ღმერთი, ვისაც თვითონ სურს, რომ შეწყნარებულ იქნას ღმერთისაგან და ცხოვნდეს, – არამედ მხოლოდ იმას, ვის შეწყნარებასაც მოწყალე ღმერთი თვით ინებებს. დავით მეფეც ხომ ასე შეჰღაღდებს უფალს: „უფალო ღმერთო ცხოვრებისა ჩემისაო“, ანუ ჩემი ცხოვნებისაო, ჩემი ხსნისაო (ფსალმ. 87, 2). ეს ცხოვნება კი იმაში მდგომარეობს, რომ ადამიანი ღმერთის სიწმიდის თანამოზიარე შეიქნას, ხოლო ღმერთთან ზიარება და ერთობა ჩვენს ნებელობაზე არ არის დამოკიდებული, – ეს თვით შემოქმედის საქმეა, ანუ მისი ნებაა, მხოლოდ იმათ მიჰმადლოს თავისმიერი სიწმიდე, ვისაც გული ღმერთისაკენ აქვს მიმართული და არანაირი ზაკვით არ შეულახავს თავისი არც ფიქრი, არც გულისთქმა და არც სურვილი.