ორივე აღთქმა თანდათანობით მოგვეცა და არა – ერთბაშად, ერთსა და იმავე დროს, რადგან აუცილებელი იყო გვცოდნოდა ის, რომ კი არ გვაიძულებენ, არამედ გვარწმუნებენ... ჭეშმარიტება თანდათანობითი ცვლილებით განგვეცხადებოდა.

ძველი და ახალი აღთქმა ცხადად ქადაგებდა მამა ღმერთს და არა ამგვარივე სიცხადით – ძე ღმერთსაც. ახალმა აღთქმამ ძე ღმერთი განგვიცხადა ყოვლად აშკარად და მითითებანიც მოგვცა სულიწმიდის ღვთაებრიობაზე. და აწ ჩვენთან სულიწმიდა ჰგიებს, გვანიჭებს რა უცხადეს შეცნობას სამობით ერთი ღმერთისა... ამგვარად, ჯერ–იყო სამობრივ ღვთაებრივ ნათელს თანდათანობითი მატებით გაეცისკროვნებინა ადამიანები.