ღმერთმა გულისხმისყოფით, ნებელობით, მძლე გონებით აღჭურვა სული, დაამკვიდრა მასში სხვა დიდი სინატიფეც, შექმნა იგი შემძლედ ადვილად გადაადგილებისა, თითქოსდა მსუბუქი ფრთებით აღჭურვილი; მიანიჭა მას ძალა ერთ წამზედ ყველგან გადაადგილებისა და აზრით ღმერთის მსახურებისა, როცა ამას თვით სული ისურვებს. ერთი სიტყვით, იმგვარი შეჰქმნა ღმერთმა სული, რომ სძლად და თანამზრახველად ჰყოლოდა და თვითონაც ერთობაში ყოფილიყო მასთან და რათა სულიც ღმერთის მიმართ მარადის ყოფილიყო ერთ სულ, როგორც ეს პავლე მოციქულს უთქვამს: „რომელი შეეყოს უფალსა, ერთ სულ მისა არს“ (კორ. 6, 17).