ღმერთის რწმენა აუცლებელია, რამეთუ: 1. უფალმა ჩვენმა იესო ქრისტემ ბრძანა: ,,რომელსა ჰრწმენეს და ნატელ-იღოს, ცხონდე; და რომელსა არა ჰრწმენეს, დაისაჯოს” (მკ.16,16). 2. წმიდა მოციქული პავლე ამბობს: ,,თვინიერ სარწმუნოებისა ვერ შესაძლებელ არს სათნო-ყოფაი ღმრთისა” (ებ.11,6).

არ არის საკმარისი, რამეთუ რწმენა უნდა ვაღიაროთ კიდეც.

ადამიანი, რომელიც გულით ირწმუნებს Gღმერთს, მაგრამ არ არის რწმენის აგმსარებელი, ჰგავს ისეთ შვილს, რომელმაც უწყის ვინ არიან მისი მშობლები, მაგრამ არ აღიარებს მშობლებად. Aდამიანების წინაშე განუდგება და უარყოფს მათ.

რწმენას ვაღიარებთ: 1.ლოცვით, 2.ღმრთისმსახურებაში მონაწილეობით, 3.სარწმუნოების მიხედვით ცხოვრებით და, რაც მთავარია, კეთილი საქმეებით, 4.სარწმუნოების დაცვით წინააღმდგომთაგან, 5.აგრეთვე, სიტყვით რწმენის აღიარებით.
    განმარტება:I.წმიდა პავლე მოციქული წერს, ,,გულსა გრწამს სიმართლედ, ხოლო პირითა აღიარებ საცხორებელად” (რომ.10,10). II.საუცხოო მაგალითი აღმსარებლობისა დაგვიტოვეს წმიდათა მოწამეთა, რომელთაც უმჯობესად შერაცხეს დაეთმინათ ვნება, გვემა და მოწმეობრივი აღსასრული, ვიდრე განდგომოდნენ სარწმუნოებას.