გალობანი სინანულისანი უგალობდითსა 1. რომლისაცა წინაშე ქედ–დადრეკილ არს ყოველი, მუხლი ყოველი

    გალობანი სინანულისანი
    უგალობდითსა
    1. რომლისაცა წინაშე ქედ–დადრეკილ არს ყოველი, მუხლი ყოველი მოდრკების და ენაი ყოველი შენსა ხმობს აღსარებასა, მეცა, სიტყუაო, აღმსარებელსა მომხედენ!
    2. ხატსა თვისსა მამსგავსე და საკრველად გრძნობადისა და გონიერისა მყოფობისად დამაწესე შენებრ არსთა სიტყუებისა ჩემ შორისცა შეკრებითა, ხოლო მე უმადლო გექმენ.
    3. ბუნებითი რაი ძალნი არა სჯულთაებრ ვიხუმიენ მსგავსებისაგან დავაკლდი და დავჰბადე ბოროტი, ხოლო ხილულთა–მიერსა გემოვნებასა ვრცელად განუხუენ გრძნობანი.
    4. ქალწულო, ბრალეულთა თავსმდებო, რომელმან სიტყუაი განაზრქე ხორცითა და კარვითა მიწისაითა, სიზრქე უსასოებისაი განმძარცუე, რაითა მონანული შეგივრდე შენ!
    განძლიერდითსა
    1. ბუნებითსა რაი პორფირსა თვითმფლობელობასა თანა მეფობისაცა შარავანდნი მარწმუნენ, ხოლო მე ვნებათა ბილწთა მონად მოვჰყიდე თავი, რამეთუ „რომლისაგანცა ვინ ძლეულ არნ, მისდაცა დამონებულ არნ ცნობაი, სეითის ძეთა ლირწებაი, გმირთა სიღონით მავალობაი ხუთ ქალაქელთა შეგინებისა მწვრე“– უფროის ვამრავალწილე, ვითარცა რაი აღმართ–მსრბოლმან მდინარემან უკეთურებისამან.
    2. მეგვიპტური გულმძიმობაი ქანანელთა ჩუეულებანი, მსხუერპლვაი ნაგებთაი, ზმნაი და სახრვაი, კოწოლი თმათაი, და სხუანი, რომელთაი შენ ჰბრძანე არა მსგავსებაი, უწარმდებესად მოვიგენ თვით მათ პირმშოთა სახეთასაცა.
    3. ამისთვის იყო ქალწული და ხორც–ქმნაი სიტყვისაი, რაითა დედობრივთა ოხათა მიერ ცხოვნდენ ცოდვილნი, რომელთა პირველი, საშუალი და დასასრული, მე ვარ, ვითარცა უფსკრული, შესაკრებელი ბილწებისა ღუართაი!
    მესმაასა
    1. ისრაელისა მეფეთა ვჰბაძევდ, გარნა უსჯულოთა და რავდენ მეძლო, ვცსდებოდე მაღალთა ზედა კუმევისა, და წარმართთა აღრევისა მიერ, და ძალთა ცისათა თაყუანისცემისა.
    2. ზენაისა მოძრაობისა ასურასტანული ზმნობაი, და ცთომილთა ვარსკულავთა და უცთომელთა კრებაი და განყრაი, სუე და ბედი და შობის დღე, ვითარ საღმრთოთა უსმენელმან, ვიჩქურენ.
    3. ელლინთა მიერ ვერ ცნობაი სიბრძნითა ღმრთისაითა ღმრთისაი და შემოქმედისაგან შექმნილთა მიმართ ცვალებაი თაყუანისცემისაი სრულ–ვყავ, რაჟამს თითოეულისა ვნებისა კერპსა ვჰმსახურე.
    4. ამისთვის ღმერთ–მამაკაცებრ მოქმედ იქმნა ზეშთა ღმერთთაი, რაითა კაცებრ უწყოდნის ვნებაი ჩუენნი და ღმრთეებრ იხსნიდეს ბრალთაგან, რომელთა ღმრთისმშობელად ქადაგონ ქალწული დედაი!
    ღამითგანსა
    1. შჯულნი დავთრგუნენ წიგნისანი, და ახალი ბუნებითურთ, და შჯულისა შენისა მოწამე, შჯული გონებისაი, ცოდვისა და ხორცთა შჯულსა დავამონე.
    2. თითოეულთა მხეცთაგან შეზავებულსა მხეცსა ვემსგავსე, მრავალ–გუარსა და მრავალ–ხატსა და სხუა ჟამ სხუებრ ხილულსა და მკსენარსა ბუნებისაებრ თითოეულისა.
    3. არა შევძრწუნდი მანგილისაგან მფრინვალისა, რომელი შურსა სიკუდილისასა მიჰხდის, რომელნი ჩემებრ მიდემად ცრუდ ფუცვიდენ განსაკრთომელსა სახელსა შენსა.
    4. ამისთვის სისხლთა ქალწულებრივთაგან ხორცნი ღმრთისანი და ახალი შეზავებაი, ღმერთი და კაცი, რაითა იოხდეს დედაი ჩემებრ განწირვით უსასო–ქმნილთა!
    ღაღადყავსა
    1. სოლომონისაისა წურბლისა მსგავსად ვერ მაძღარი სხუათა სოფლის კიდეთა ვეძიებ დაპყრობად და ღმრთისა საზღვართა ვაბრალობ, ვითარცა მცირეთა და უნდოთა ჩემისამდე უძღებებისა და გულისთქუმისა.
    2. ბოროტად გარდავჰხედ საზღვართა და შევჰრთე სახლი სახლსა, და აგარაკი აგარაკსა, და უუძლურესთა მივჰხუეჭე ნაწილი მათი, და ვიღუწიდ უმეზობლობასა, ვითარმცა მარტოი ვმკვიდრობდი ქუეყანსსა ზედა.
    3. მბრძოლ ვექმენ ყოველთა წესთა სჯულისა შენისათა და ქორწილთა მიერ ხენეშთა ვჰმძლავრე საწოლსა ჩემსა, და სახეთა მიერ ბოროტთა მიცემითა ვაცოდვე ერი ჩემი, ვითარცა მეფეთა მისთა – ისრაელი.
    4. ამისთვის ქალწული დედაი და შობაი ახალი სიტყვისაი, რაითა ახალი ხატყოფაი მეორედ მისცეს ცოდვით განმრყუნელთა მისთა, დედობრივთა რაი ოხათა ბრძმედითა დაადნოს ყოველი ნივთი შეცოდებისაი!
    კურთხეულ არსა
    1. ვეცხლი, ვითარცა მიწაი და ოქროი, ვითარ თივაი უბნისაი ვიუნჯენ, თაყუანის–ვეც ანგარებისა მამონას ვითარ იგი ძუელთა მათ – ბაალს და ასტარტეს და ქამოსს საძაგელსა.
    2. სიტყუაი წმიდაი და ბჭეთა ზედა მამხილებელი მოვიძულენ, ხოლო მლიქნელთა ძმაცული სივერაგე ვითნე, და შემასმენელთანი დავიტკბენ მზრახვანი და ცრუნი განვსცენ მსჯავრნი.
    3. ცრემლნი ქურივთანი და ობოლთა ბრგუნვილი ტირილი არ შევიწყალე, არა განუხუენ ნაწლევნი მოქენეთა, უფროისღა, შენ, ქრისტეს, რომელი იზრდები მცირედითა ზრდითა მათითა.
    4. ამისთვის შობაი ღმრთისაი ადამიანისაგან დედაკაცისა, რაითა მიწით შობილნი კაცთა ცთომასა, ვითარცა ღმრთისა დედაი დაჰხსნიდეს ქალწული და იოხდეს ცოდვილთა!
    აკურთხევდითსა
    1. ესენი ვცოდენ, სახარებისა სჯულთა და მცნებათა შენთა შინა მცმელთა რაი ყურმილისა მიპყრობასა და გლახაკთათვის განშიშულებასა, და რაითურთით არა ფიცსა შენ, სჯულის–მდებელი ჩემი, ჰბრძანდები და გულისთქუმით მიმხედველობასა განსრულებულად მრუშებად დასდები.
    2. დაღათუ ესრეთ განვხრწენ ყოველნი გრძნობანი და ყოვლად ხრწნილება ვიქმენ, გარნა არავე აღვიხუენ ხელნი, არცა დავდე სასოებაი ჩემი ღმრთისა მიმართ უცხოისა, არცა უცხო–თესლი რაიმე სარწმუნოებაი საწურთელ ვყავ სულისა, გარეშე მისსა, რომელი მასწავეს ღმრთისმეტყუელთა შენთა!
    3. და აწ, მომდრეკელი მუხლთა გულისათაი ვხმობ ვითარცა სხუაი მანასე, მილხინე, მეუფეო, მილხინე და ნუ წარმწყმედ ცოდვათა შინა, და ნუ იხსენებ ძვირთა ჩემთა, და ნუ დამსჯი მე ქუესკნელთა თანა, რამეთუ შენ ხარ ღმერთი მონანულთაი, ამაღლებული ზესკნელს ცათა ძალთაგან!
    4. საკუთრად ღმრთისმშობელად გქადაგებ, უხრწნელო ქალწულო, და გურწამს ვითარმედ პატივი ხატისა შენისაი შენდამო წიაღმოვალს, ღმრთისმეტყველთაებრ და ცოდვილთა მოქცევასა ანიშნებ მის მიერ, ვითარცა ცხად–ჰყოფს თეატროი იგი მრჩობელთა სოფელთაი, სიკეთე ეგვიპტისაი, ღირსი მარიამ!
    ადიდებდითსა
    1. ჟამი რაი წულილთა და ხმელთა აღმოფშვინვათაი წარმოდგეს, ზარი მეფობისა წარხდეს და დიდებაი დაშრტეს, შუებანი უქმ იქმნნენ, ყუავილოვნებაი დაჭნეს, სხუამან მიიღოს სკიპტრაი, სხუასა შეუდგენ სპანი, მაშინ შემიწყალე, მსაჯულო ჩემო!
    2. გან–რაი–ეღოს წიგნი დღესა შინა სასჯელისასა და მე ქედ–დადრეკილი წარმოგიდგე განკითხვად, მსაჯული მართლ სჯიდე, მსახურთა რისხვაი ქროდის, მართალნი ნეტარებდენ, ცოდვილთა ჰგუემდეს ცეცხლი, მაშინ შემიწყალე, იესუ ჩემო!
    3. ვინაითგან გრძნობად და შეკრებად იწყო ძუალი ძუალსა თანა და ნაწევარი ნაწევარსა, და განხმელთა მოჰბერა სული კუალად – შობისაი, მრწამს, ვითარმედ აღვსებაი სრულ–ყოს ღმერთმან ჩემ შორის ყოვლისავე სინანულით აღდგომისაი!
    4. მარტივო, სრულო, სამ–მზეო, ერთ ცისკროვნებაო, განმინათლე მხედველობითი სულისაი, რაითა გიხილო ნათელი ნათლითა უფლისაითა, სულითა ღმრთისაითა ძე გამოგვიბრწყინვო მაშინ დაუსრულებელთა საუკუნეთა!
    5. არაი უხილავს მზესა ქალწული დედაი თვინიერ შენსა, არცა ჩემოდენ ბრალეულსა – ნათელი მისი, გარნა მე შენითა ოხითა, დედოფალო, ვესავ ხილვად ნათელსა ძისა შენისასა და ნათელსა ზეშთა საუკნეთასა!