ადამიანებს საკუთარი ჭკუის დამუხრუჭება რომ შეეძლოთ, არა მარტო გონება ექნებოდათ დასვენებული და

ადამიანებს საკუთარი ჭკუის „დამუხრუჭება“ რომ შეეძლოთ, არა მარტო გონება ექნებოდათ დასვენებული და დაწმენდილი, არამედ საღმრთო მადლიც უფრო ადვილად მოვიდოდა მათთან. ცოდნა საღმრთო განათლების გარეშე კატასტროფად გვევლინება, ადამიანი ღვთისაგან განიწმინდება – საკუთარ თავზე სულიერი მუშაობის, მოღვაწეობის შედეგად. მას საღმრთო განათლება აქვს, ღმერთში ცხოვრების გამოცდილება და არა – თავისი პირდი აზრები. ამიტომ ის შორს იყურება. ბეცი ადამიანი ახლოს კარგად ხედავს, მაგრამ შორს მყოფი საგნების დანახვა უჭირს. ხოლო ის, ვინც ახლომხედველი არ არის – თუ ისეთ სგნებს დაინახავს, რომლებიც ცოტა მოშორებით იმყოფებიან – ეს ხომ არც ისეთი დიდი მიღწევა იქნება. ხორციელი თვალი ადამიანს მხოლოდ ორი აქვს, როცა იგი სულიერი თვალის მთელ სიმრავლეს ფლობს. ისინი, ვინც ქრისტეს შორდებიან, საღმრთო განათლებას მოაკლებენ საკუთარ თავს იმიტომ, რომ ისინი, როგორც სულელები, თვითონ შორდებიან მზის სინათლიდან და ისეთ ადგილას მიდიან, სადაც მზის სხივი ვერ ხვდება. შედეგად ისინი სულიერად გაციებულნი და ავადმყოფნი ხდებიან. თუ ადამიანი არ განიწმინდება, თუ მასში საღმრთო ნათელი არ შევა, მისი ცოდნა, რაც არ უნდა სწორი იყოს ის – მხოლოდ რაციონალიზმია და მეტი არაფერი, ასეთ დასკვნამდე მივედი მე. თუ საღმრთო განათლება გაქრება, არანაირ სარგებლობას ის, რასაც ადამიანები ამბობენ და წერენ, აღარ მოიტანს. ფსალმუნი საღმრთო განათლების შედეგადაა შექმნილი და თქვენ მხოლოდ ნახეთ, რამდენად ღრმაა მისი აზრი. შეკრიბე თუნდაც მთელი ქვეყნის ღვთისმეტყველები და ფილოლოგები და ნახავ: ასეთი სიღრმის მქონე ერთი ფსალმუნის შეთხზვასაც კი ვერ შესძლებენ. მეფე დავითი მეცნიერი ადამიანი არ ყოფილა, მაგრამ სრულიად აშკარაა, როგორ ხელმძღვანელობდა მას საღმრთო სული.