ხატის საშუალებით მე იმის შესაძლებლობა მეძლევა, რომ ხილულით უხილავს ვეზიარო. მაცხოვრის განკაცებით ხომ

ხატის საშუალებით მე იმის შესაძლებლობა მეძლევა, რომ ხილულით უხილავს ვეზიარო. მაცხოვრის განკაცებით ხომ სწორედ ეს მოხდა: უხილავი ღმერთი სამყაროში შემოვიდა და ის ხილული გახდა. ქრისტეს განკაცებით მიწა ზეცასთან გაერთიანდა. ამით დასაბამი დაედო ჩვენს გადარჩენას, რადგან გადარჩენა, ცხონება, სამოთხეში დაბრუნება, რომელიც არის ჩვენი მიზანი, როგორც თავიდან ვთქვით, ნიშნავს ღვთაებრივ წიაღში ყოფნას, სასუფეველი - ეს არის ღმერთთან ყოფნა და მასთან პიროვნული ურთიერთობა. ჩვენ ვართ ხატნი ღვთისა. და ეს ხატი, რომელიც ჩვენ ღვთისაგან ოგვეცა, ღვთის მსგავსებამდე უნდა აღიწიოს. მე კი მისპობენ ამის საშუალებას და მეუბნებიან, რომ შეუძლებელია, ხატზე გამოისახოს მაცხოვარი, რომელიც ადამიანად მოვიდა, რომელსაც ყველა ხედავდა. ამით მე მისპობენ ღმერთთან კავშირის ერთ-ერთ უმნიშვნელოვანეს საშუალებას. ეს კავშირი ადამიანისა ღმერთთან და, აქედან გამომდინარე, მთელი სამყაროს კავშირი მასთან არის ერთგვარი გარანტია ჩემი ცხონებისა და გადარჩენისა. ამიტომ ეკლესია ყოველთვის მტკიცედ იცავდა ხატების პატივმიგებას.