134. მშვენიერება უჩინარია ზეციერთაებრ. ბოროტება ცხადლივია მიწიერთაებრ. მშვენიერება ბადალის არმქონეა. გონების მქონე ადამიანი უმშვენიერესს ირჩევს, რადგან მხოლოდ ადამიანისთვისაა შესაცნობი ღმერთი და მისი ქმნილებები.
იკულტისტებს კი სიკვიდლის შიშისაგან თავის დაღწევის თავიანთი ხერხი აქვთ. ისინი ამბობენ, რომ სიცოცხლეში სატანის მაამებლები, სიკვდილის შემდეგ ჯოჯოხეთის სამეფოს თავადები გახდებიან და ძალაუფლებას სატანა მათთან გაიყოფს.
კაცის ხასიათზე და მოქმედებაზე არ უნდა იფიქრო და მიიღო გადაწყვეტილი აზრი, მისი გარეგანისა მოქცევისა და ლაპარაკისაგან, არამედ იმას უფრო უნდა უყურო, რა განზრახვა აქვს კაცს, რა მიზანი ანუ საგანი ამოქმედებს და ალაპარაკებს.
ადამიანებს უგუნურების წყვდიადი მოსავთ, არაფერი გაეგებათ ღვთისა, თავისი თავისა და საკუთარი ცხონების მტრებისა, ამიტომაცაა ბოროტი სულები იოლად იკალათებენ ჩვენი სულის კერაზე, გვძარცვავენ და ისაკუთრებენ ჩვენს სიმდიდრეს.
ღმერთი მოწყალების თვალით უყურებს ყოველსა გულწრფელსა და ერთგულსა შესაწირავსა, რაც გინდა მწვლილი (მცირე) იყოს იგი, მაშასადამე ყოველსა ღვთისმოყვარესა კაცსა უნდა უყვარდეს შეწირვა ღვთისა და მსახურება ნაყოფისაგან თვისისა.
ნუ გიხარია სხვისი დაცემა, რამეთუ იგი მოყვასია შენი. თუ იგი ცხონების გზას აცდა, ნუ იზეიმებს შენი გული. უფალმა ადამიანი სიცოცხლისთვის შექმნა და მისი წარწყმედა არ უხარია. ნურც შენ გაიხარებ იმით, რის გამოც უფალი დამწუხრებულია.
113. როდესაც ვინმესგან ზიანდები, იგინები ან იდევნები, ამჟამინდელს ნუკი განსჯი, სამომავლოს ელოდე და აღმოაჩინე, რომ რაც შეგემთხვა, დიდი სიკეთეების მომნიჭებელი გახდა შენთვის არა მხოლოდ ამჟამინდელ, არამედ სამერმისო საუკუნეშიც.
წმიდა მოციქული იაკობ წიგნსა შინა თვისსა სწერს, რომელ თუ ვინმე მხოლოდ ისმენს სიტყვასა ღვთისასა და არ ასრულებს მას, ის დაემზგავსება იმ კაცს, რომელმან სარკეში თავის სახე გინიხილა ერთ წამს და მაშინვე დაავიწყდა იგი. (შდრ. იაკობ. 1, 23–... იხილეთ სრულად
ფხიზელი კაციც ზოგჯერ თუ ვერ გაუმაგრდება თავის ცუდს ხასიათს და წარტაცებულ იქმნება თვისითა გულფიცხელობითა და ავზნეობითა. კაცი, რომლის ჭკუა და სვინიდისი დაბნელებული არის ღვინითა, როგორღა შეჰძლებს წინააღმდეგობასა განსაცდელისასა.
საღმრთო წერილის მიხედვით, თუ ქრისტე ჩვენთვის მოკვდა და ჩვენთვის კი არა, არამედ ჩვენთვის მომკვდარისა და აღდგომილისთვის ვცოცხლობთ, მაშინ ცხადია, რომ მას სიკვდილამდე უნდა ვემსახუროთ. მაშ, როგორ შეგვიძლია, ძეობა კუთვნილად მივიჩნიოთ?!
