ვინც რწმენითა და სიყვარულით ცხოვრობს, მისი ყოველი ნაბიჯი სიკეთითაა ნიშანდებული. რწმენა და სიყვარული აუცილებლად გვაჩვენებს გზას მოქმედებისათვის; იგი მტირალთან ტირის და მხიარულთან იცინის, იჩქარის სნეულთა, დავრდომილთა და მხცოვანთა, ქვრივთა და ობოლთა სანახავად და დასახმარებლად. ასეთისათვის არ არსებობს სხვისი გოლგოთა, სხვისი ტანჯვა-წამება, ეს ყველაფერი მისია, საკუთარია; სიყვარულისათვის უცხოა შიში.

link

ქრისტიანში პატივი მიაგე ქრისტეს, მან ერთხელ გვითხრა და კვლავაც გვეტყვიც, როდესაც საუკუნო ხვედრის გადაწყვეტის ჟამი დაგვიდგება: „რაოდენი უყავთ ერთსა ამას მცირეთაგანსა ძმათა ჩემთასა, იგი მე მიყავთ“ (მთ. 25, 40).მუდამ გახსოვდეს სახარების ეს სიტყვები მოყვასთან ურთიერთობისას და მაშინ მოყვასის სიყვარულის თანამკვიდრი გახდები.მოყვასის სიყვარულის თანამკვიდრი კი ამ სიყვარულით ღმერთის სიყვარულს დაიმკვიდრებს.

link

მრავალი ადამიანი თავის ბედნიერებას სხვადასხვა გარემოებას, სიმდიდრეს, მდგომარეობას, ცოდნას უკავშირებს, მაგრამ სულის სიმშვიდეს ვერ პოულობს. მაინც რა არის ბედნიერება? ეგებ სულაც არ არსებობს იგი, ეგებ ჩვენ თვითონ მოვიგონეთ? არა, ბედნიერება, ნეტარება ნამდვილად არსებობს; ეს არის ნაყოფი რწმენისა და სიყვარულისა. ბედნიერნი ვართ, როცა ჩვენთან არის ღმერთი, გვწამს და გვიყვარს უფალი, სამშობლო, მშობელი, ოჯახი, მოყვასი...

link

მოყვასისადმი კეთილგანწყობილნი უნდა ვიყოთ, გამოხედვითაც კი არ მივაყენოთ შეურაცხყოფა. როდესაც ზურგს ვაქცევთ ანდა შეურაცხვყოფთ ადამიანს, გულზე თითქოს ლოდი გვაწვება... მოყვასისადმი ვიყოთ სიტყვითაც და აზრითაც სუფთანი და ყველას მიმართ თანაბარნი - სხვაგვარად ჩვენი ცხოვრება უნაყოფო იქნება. მოყვასი საკუთარ თავზე ნაკლებად არ უნდა გვიყვარდეს, როგორც უფალმა გვამცნო: "შეიყვარო მოყვასი შენი, ვითარცა თავი თვისი" (მთ. 19, 19)

link

ოქროსშემცველი მიწის გროვის შემყურე უცოდინარს სძაგს იგი, ხოლო ვინც იცის, არ სძულს - მისი შემცველი ოქროს ნამცეცების გამო. ამის მსგავსად, როდესაც უყურებ ადამიანს, რომელსაც აქვს არასასიამოვნო გარეგნობა - გაუნათლებლობის, უხეშობის, უწესრიგობის, ნაკლოვანების, - უყურადღებო ადამიანს სძაგს იგი, ყურადღებიანს კი ებრალება, მაგრამ არ სძულს, იმიტომ, რომ თვით ამ უსახურ ბელტშიც არის ოქრო - არსება ადამიანისა და განსაკუთრებით - მისი სული.

link

49. ყველას, ვისაც შეურაცხმყოფელისა არც შურს, არც ურისხდება, არც ძვირად იხსენიებს, ბოროტებაზე ბოროტებით არ პასუხობს, ჯერ კიდევ არ გააჩნია მისდამი სიყვარული, რამეთუ მას შეუძლია, მცნების თანახმად, სიყვარულის გარეშეც არ მიაგოს ბოროტებას ბოროტებით. საკუთარი თავის იძულების გარეშე კი, არც ისე ადვილია, ბოროტებას სიკეთით უპასუხო, იმიტომ რომ კეთილგანწყობით მოძულეთადმი სიკეთის ქმნა მხოლოდ სრულყოფილი სულიერი სიყვარულის მქონეთა თვისებაა.

link

"ყოველი რომელნი გინდეს თქუენ, რაითა გიყონ კაცთა ეგრეცა თქუენ ჰყვით მათა მიმართ" (მათე, 7,12)... "ამით ცნან ყოველთა, ვითარმედ ჩემნი მოწაფენი ხართ, უკუეთუ იყუარებოდით ურიერთას", - ბრძანებს უფალი (იოანე, 13,35). სიყვარული ღვთისა და მოყვასისა ყველა მცნებაზე მაღალი და ყოვლისმომცველია; ამიტომაც იგი უნდა იქცეს ჩვენი ცხოვრების საფუძვლად. როგორც შედეგი სიყვარულისა, ყველას მომადლებული გვაქვს სიხარულის განცდის უნარი და სურვილი სხვებისთვის მისი გაზიარებისა.

link

ღვთის რწმენისა და სიყვარულის დაკარგვით დაიკარგა მიწიერი სიყვარულიც. სიყვარული, რომელიც უფრო მეტს გასცემს, ვიდრე იღებს - ანუ მშობლების სიყვარული შვილებისადმი და პირიქით, დაიკარგა ან დამახინჯდა შვილების სიყვარული მშობლებისა და წინაპრებისადმი. იმის გამო, რომ დედ-მამა არ უყვართ, ბავშვები ხშირად ბედნიერებას ოჯახის გარეთ ეძებენ და, სამწუხაროდ, მეტწილად იქ, სადაც იგი საერთოდ არ არის. ეს იმიტომ ხდება, რომ მათ ოჯახებში ნამდვილი სიყვარული არ სუფევს.

link

აჰა, ვითარ არს სიყვარული ღვთისა ჩვენდამი. ჩვენ გამოგვიხსნა მან მაშინ, ოდეს ჩვენ ვიყავით მისი მტერნი და მოძულენი; ხოლო რას გვთხოვს ჩვენ მაცხოვარი ნაცვლად ამა ყოველთა? გვთხოვს მხოლოდ იმას, რათა გვქონდეს ჩვენ ურიერთარს სიყვარული და ერთობა. ამას მოითხოვს ჩვენისა ბედნიერებისათვის და არა თავისა თვისისათვის. ვისაც სურს აღსრულება მისისა მცნებისა, იმას ყოველთვის ახსოვს, რომელ ყოველი კაცი არის მისი მოყვასი, ხოლო უმეტესად კაცი გაჭირვებული და უბედური.

link

დასაწყისში როგორც კი შევიცნობთ ღმერთს, როგორც ყოველგვარი სიკეთის შემოქმედს, ჩვენზე მზრუნველსა და ჩვენს მფარველ მამას, მაშინ უნდა ვერწმუნოთ მას მთელი სულითა და გულით. და მხოლოდ მას ვსასოებდეთ. და როცა ჩვენს თავზე გამოვცდით მის ქველმოქმედებას, შევიყვარებთ მას. და როდესაც მთელი გულით შევიყვარებთ ღმერთს, როგორც შემოქმედს, მაშინ მოყვასსაც შევიყვარებთ, როგორც საკუთარ თავს, რადგან გვეცოდინება, რომ ჩვენ ძმები ვართ ადამის ბუნებით და ქრისტესი მადლით

link