ხოლო მე გეუბნებით თქვენ: ვინც გაეყრება თავის ცოლს, სიძვის მიზეზის გარეშე, და სხვას შეირთავს, მრუშობს და ვინც გაშვებულს შეირთავს, აგრეთვე მრუშობს.
თ. 18-19
უფრო მეტად ილოცეთ, რომ ღმერთმა მრუშობის შემოტევებისგან დაგიცვათ. ეს ცოდვა მდინარესავით შემოედინება და წვეთწვეთობით გადმოდის. საჭიროა, ყოველთვის და ყველგან ფხიზლად ვიყოთ.
თუ სიწმინდის ნიშანი არის ის, რომ სიზმარშიც კი აღარ ემუქრება აღძვრა ხორცისა, მაშინ ცხადია, სიძვის უკიდურესი საზღვარი არის იქ, სადაც აშკარად მხოლოდ ერთი აზრის გაელვებით დავეცემით.
ნუ განიკითხავ მემრუშეს, განა თვითონ კი კეთილგონიერი ხარ? თვით შენც ხომ მასავით დაარღვევ კანონს, თუ მას განიკითხავ; რამეთუ თქმულ არს: "არა იმრუშო" (მათე 5, 27) და კიდევ: "ნუ განიკითხავთ" (მათე. 7, 1).
ტკბობისმოყვარეობის ცოდვას მრავალი წახნაგი აქვს: ბილწი აზრებისგან შეპყრობა და ამით ტკბობა, მათი აყოლა, რითაც საკუთარ გულში ვმრუშობთ მაშინ, როცა საქმით ჯერ არ ჩაგვიდენია საშინელი ცოდვა.
თუკი სიძვისმოყვარების საზღვარი ისაა, რომ კაცი თვით პირუტყვისა და უსულო საგნების მიმართაც კი ვნებას განიცდის, სრული სიწმიდის საზღვარი ის იქნება რომ ადამიანი ყოველივეს, როგორც უსულოს, ისე უცქირდე.
როგორც ცეცხლი ვერ აღენთება ცეცხლის, ანდა რაიმე სხვა საწვავი საშუალების გარეშე, ასევე, თუ ჩვენს უძლურ ხორცს ნაყროვანებაში არ ჩავაგდებთ, ხორციელი ვნებით არ აღენთება და მშვიდი და ღვთის ნების მორჩილი იქნება
„ჰოი, წყეულო მრუშო!“ – ამბობს წმინდა მამა დიმიტრი როსტოველი, – „ისეთ კრულებამდე მიდიხარ, რომ ღმერთი და მისი ანგელოზები კი არა, უწმინდური ეშმაკიც კი თაკილობს შენს უკეთურებას, თვალებს ხუჭავს და ყნოსვას იხშობს“.
უმჯობესია გახურებულ ცეცხლთან მიხვიდე, ვიდრე ყმაწვილ ქალთან, როდესაც თვითონაც ახალგაზრდა ხარ, რადგან ცეცხლთან მიახლოებული ტკივილს იგრძნობ და მეყსეულად განეშორები მას, ქალთან საუბარს კი მაშინვე ვერ დააღწევ თავს
არც ერთი ცოდვა არ შთააგდებს მოღვაწეს ისეთ სასოწარკვეთამდე მისულ სევდაში, როგორც სიძვა. დაცემული მოღვაწე საკუთარ თავს სიბინძურით სავსეს გრძნობს, საკუთარი სული შავი ეჩვენება. ის თითქოს შეუღწევადი სიბნელითაა მოსილი.
