რწმენის საიდუმლოებები მზეს ჰგავს: საკუთარი არსებით განუჭვრეტელნი, ანათებენ და აცოცხლებენ მათ, ვინც მის ნათელში გულის უბრალოებით იმყოფებიან. ისინი მხოლოდ იმ კადნიერ თვალს აბრმავებენ, რომელსაც მასში ჩაწვდომა სურს. წმიდა წერილის ღრმა საიდუმლოებები (როგორც საერთოდ ქრისტიანული რელიგიისა) მარგებელია: ისინი იმიტომაც არის დაფარული, რომ არ დააკნინოს ვინმე, იმისთვის გვეძლევა გამოსაძიებლად, რომ გონება გაგვივარჯიშოს და იმისთვის ცხადდება, რომ გვასაზრდოოს.

link

მყვინთავი ზღვის სიღრმეში ეშვება, რათა ძვირფასი მარგალიტი მოიპოვოს - წმინდა მამებიც მიდიოდნენ უშინაგანეს უდაბნოში, იქ უღრმავდებოდნენ საკუთარ თავს, ნახულობდნენ ნაირგვარ უძვირფასეს მარგალიტებს: ქრისტიანულ სიმდაბლეს, ყრმის უბრალოებასა და უბოროტობას, ანგელოზთა სადარ უვნებობას, სულიერ განსჯასა და სიბრძნეს - ერთი სიტყვით, პოულობდნენ სახარებას... ერთმა მონაზონმა სისო დიდს უთხრა: ,,მე მუდამ ღმერთის ხსენებაში ვარ", ღირსმა სისომ უპასუხა: ,,ეგ არაა დიდი რამ ...

link

link

link

ვინც უბრალოა გულით, ის კარაგად გრძნობს თავს ადამიანებთან ურთიერთობაში; მათდამი კეთილი, თავაზიანი, ალერსიანი, არამედიდური, მშვიდი დამოკიდებულება აქვს. სწორედ ეს არის გულის უბრალოება. გულით უბრალო ადამიანი არასოდეს არავის აწყენინებს, გზაზე არავის გადაეღობება, არავის განიკითხავს, არავისი შეშურდება. ვინც უბრალოა გულით, მას შეუძლია დიდი შრომაც - ყველაზე უბრალოც და მძიმეც; ის უპრეტენზიოა საჭმლის და ჩასაცმლის მიმართ, არ მოითხოვს და არ ეძებს კეთილმოწყობი...

link

link

თუ თავმდაბლობა და სიყვარული, უბრალოება და სიკეთე, მჭიდროდ არ იქნება შერწყმული ლოცვასთან, მაშინ თვით ლოცვას ან, უფრო სწორად, ლოცვის ნიღაბს, ძალზედ მცირედი სარგებელი ექნება. ამას ვამბობთ არამარტო ლოცვის, არამედ ყოველგვარი ღვაწლისა და შრომის მიმართ, რომლებიც სათნოებათა მოხვეჭის მიზნით აღესრულება: ქალწულების, მარხვის, მღვიძარების, ფსალმუნთგალობის, მსახურების, ნებისმიერი საქმიანობის მიმართ. ასე რომ, საკუთარ თავში თუ ვერ დავინახავთ სიყვარულის, მშვიდობი...

link

link

სინანულის მადლი, მათში მოქმედი, ვინც მოსაგრეობს, მემკვიდრეობაა, მამათაგან დატოვებული. ეს გაცვლა და ღმრთაებრივი ვაჭრობაა, რომელშიც ჩვენ ვაძლევთ მიწას, სანაცვლოდ კი ზეცას ვიღებთ, ვცვლით ნივთიერებას და ვიღებთ სულს. ყოველი ოფლი, ყოველი ტკივილი, ყოველი ღვაწლი ჩვენი ღმრთისათვის გაწეული - სავაჭო გაცვლაა. სისხლის გაღება და სულის ჩაღვრაა.ეს მადლი იზრდება, რამდენადაც ადამიანს დატევნა ძალუძს, ჭურჭლის მსგავსად, თუ რამდენად ეტევა მასში.ხოლო იწოდება ქმედების მ...

link