უბრალო ქრისტიანი, რომელსაც არანაირი განათლება არ მიუღია, რომელიც წმიდა სარწმუნოებრივ დოგმატებში განისწავლა, სიბრძნით ბევრად აღემატება პლატონსა და არისტოტელეს და სხვა წარმართ ბრძენებსაც კი.
ქრისტიანობამ სხვა სიმაღლით წარმოაჩინა ადამიანის ღირსება და თითოეულ მათგანს უთხრა, რომ ის ერთადერთი და განუმეორებელია, რომ სწორედ მისთვის ეწამა მაცხოვარი და მას გაუხსნა გზა ცათა სასუფევლისკენ.
ის, ვინც არ მიიღებს ქრისტეს, ვერ მიიღებს სულიწმინდას და არც ერთი არაქრისტიანული რელიგია არ არის მატარებელი სულიწმიდის მადლისა. ამ მადლთა შორის სულიერი სიბრმავისაგან განთავისუფლება იგულისხმება.
ჭეშმარიტი სარწმუნოება დევნას უნდა განიცდიდეს, ეს თავად მაცხოვარმა აუწყა მოციქულებს. მწვალებლობანი ჩვეულებისამებრ ამქვეყნიურ, დემონურ სულს ენათესავებიან, დემონები კი თავის დამქაშებს არ დევნიან.
ქრისტიანული რელიგიის სასწაულებრივი ქმედება ადამიანის გონებისთვის მიუწვდომელია. დაე, ასე იყოს, მაგრამ, "რასაც გონება ვერ წვდება, ეს ჯერ კიდევ არ არის რაღაც ისეთი რამ, რაც მის კანონებს ეწინააღმდეგება".
ადამიანი მხოლოდ იმ დრომდეა თავისუფალი, სანამ ბატონს არ აირჩევს – ქრისტეს ან ეშმაკს. შემდეგ ძალაში შედის მოვალეობანი. ბევრი ამბობს, რომ ქრისტიანული მოვალეობა თრგუნავს ადამიანს. მაგრამ ქრისტიანობა ღვაწლია.
სიცოცხლე, ქრისტიანული თვალსაზრისით, ოპტიმისტური ტრაგედიაა. ქრისტიანობა ხედავს პირქუშ ღრუბლებს, მთელი კაცობრიობის ყოფიერებას რომ მოიცავს, მაგრამ ხედავს იმ ნათელ სხივებსაც, რომელნიც პირქუშ ღრუბლებში შეაღწევს.
ქრისტიანობა ჯვრისმტვირთველობაა – ამასთან ვერტიკალური ხაზი მიანიშნებს ჩვენს მსახურებას და ერთგულებას უფლისადმი, ხოლო ჰორიზონტალური – მოყვასისადმი. თუ ქრისტიანის ცხოვრება ჯვარს არ ქმნის, იგი არ ცხოვრობს სწორად.
ქრისტიანულ სარწმუნოებას არ ესათნოება ადამიანი ისეთი, როგორიც ის არის, ანუ ძველი ადამიანი. იგი ახალი ადამიანის, ღმერთკაცის შობის მაუწყებელია, ამაში იგი ადამიანს შეეწევა, მაგრამ ეს ადამიანის ძალისხმევის გარეშე არ ხდება.
ქრისტიანული ნათელი ბეთლემში იშვა და ამ ნათელმა ქართველ ერს მისცა ნათლის ისეთი კერები, როგორიც იყვნენ: სინას მთა და წმიდა ათონი, იერუსალიმის ჯვრის მონასტერი და ბულგარეთის პეტრიწონი, გელათისა და იყალთოს აკადემია და სხვა.
