ვითარცა ამპარტავანებაი აღმომაცენებელ არს ყოვლისა ბოროტისაი, ეგრეთცა სიმდაბლე თავი არს ყოვლისა კეთილისაი. ესრეთ აღმაღლებულ არს სიმდაბლე, რამეთუ ღმერთი ჩვენთვის დამდაბლდა, რაითა ჩვენ მსგავს მისსა მყვნეს. რამეთუ იტყვის: "ისწავლეთ ჩემ...
იხილეთ სრულად
ვითარცა ამპარტავანებაი აღმომაცენებელ არს ყოვლისა ბოროტისაი, ეგრეთცა სიმდაბლე თავი არს ყოვლისა კეთილისაი. ესრეთ აღმაღლებულ არს სიმდაბლე, რამეთუ ღმერთი ჩვენთვის დამდაბლდა, რაითა ჩვენ მსგავს მისსა მყვნეს. რამეთუ იტყვის: "ისწავლეთ ჩემგან, რამეთუ მშვიდ ვარ და მდაბალ გულითა
უკუეთუ საფარველად შენებულისა შენისა ჰყო სიმდაბლე, შემძლებელ იქმნე შენებად მას ზედა, რომელიცა გენებოს სათნოებათა ნაშენები. და უკუეთუ ესე საფუძველი არა დასდვა პირველად, ყოველი კეთილი, რაიცა ჰქმნე, არა დაადგრეს და ვერცა დამტკიცდეს. ა...
იხილეთ სრულად
უკუეთუ საფარველად შენებულისა შენისა ჰყო სიმდაბლე, შემძლებელ იქმნე შენებად მას ზედა, რომელიცა გენებოს სათნოებათა ნაშენები. და უკუეთუ ესე საფუძველი არა დასდვა პირველად, ყოველი კეთილი, რაიცა ჰქმნე, არა დაადგრეს და ვერცა დამტკიცდეს. არცა მარხვაი, არცა სიწმიდე, არცა მოწყალებაი და არცა სხვაი რაი კეთილისა საქმე სრულ იქმნების თვინიერ მისა. მო-უკუე-იგე სიმდაბლე და ევლტოდე ამპარტავანებასა, ვნებასა მას ბოროტსა, შიშითა ღმრთისაითა. დაშრიტე იგი და იყავნ მდაბალ...
ვისწავლოთ სიმდაბლე. თუ ოდესმე, ძმაო, გულში გაგიჩნდეს მაღალი ჰაზრი, თავხედობა, შეხედე ჯვარსა. რას დაინახავ? მას ზედა დამოკიდებულია დიდება ღვთისა. ჩვენ ისე ღრმად დავეცით, რომ ძე ღვთისა სისხლსა თვისსა ღვრის და კვდება ჩვენთვის.
სიმდაბლე აქვს იმ კაცს, რომელიც თავის თავზედ დიდს არაფერს ფიქრობს, ესე იგი თავის თავი არ მიაჩნია დიდად. ამ სათნოებას შეიძენს კაცი მაშინ, როდესაც კარგად იფიქრებს თავის ცოდვებზედ. ჩვენ ყოველნი, ძმანო ჩემნო, ცოდვილნი ვართ ღვთის წინაშე...
იხილეთ სრულად
სიმდაბლე აქვს იმ კაცს, რომელიც თავის თავზედ დიდს არაფერს ფიქრობს, ესე იგი თავის თავი არ მიაჩნია დიდად. ამ სათნოებას შეიძენს კაცი მაშინ, როდესაც კარგად იფიქრებს თავის ცოდვებზედ. ჩვენ ყოველნი, ძმანო ჩემნო, ცოდვილნი ვართ ღვთის წინაშე; არ გავა არა თუ მთელი დღე, არამედ ერთი საათიც, რომ არ შევცოდოთ ღმერთსა ან გონებით, ანუ სიტყვით, ანუ საქმით; მაშასადამე, ყოველთვის უნდა სიმდაბლით და მონანებით ვთხოვდეთ ღმერთსა შენდობასა.
„ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათა“. რისთვის აღუთქვამს მათ ღმერთი ესრედსა დიდსა ჯილდოსა? მისთვის, რომელ, ვისაც აქვს გული მდაბალი, ვინც ხედავს თავის უღირსებას და მწუხარე არის, ესრედი კაცი ყოველთვის მოერი...
იხილეთ სრულად
„ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათა“. რისთვის აღუთქვამს მათ ღმერთი ესრედსა დიდსა ჯილდოსა? მისთვის, რომელ, ვისაც აქვს გული მდაბალი, ვინც ხედავს თავის უღირსებას და მწუხარე არის, ესრედი კაცი ყოველთვის მოერიდება ცოდვასა, ყოველთვის ევედრება ღმერთსა, რათა განსწმიდოს იგი ცოდვათა მისთაგან.
„ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათა“. გლახაკი სულითა ის არის, რომელიც გრძნობს თავისს გულში, რომ თავის საკუთარი არაფერი არა აქვს: არც ღირსება, არც სათნოება, არც სიწმიდე, არც სამსახური ღვთის წინაშე, არამედ...
იხილეთ სრულად
„ნეტარ იყვნენ გლახაკნი სულითა, რამეთუ მათი არს სასუფეველი ცათა“. გლახაკი სულითა ის არის, რომელიც გრძნობს თავისს გულში, რომ თავის საკუთარი არაფერი არა აქვს: არც ღირსება, არც სათნოება, არც სიწმიდე, არც სამსახური ღვთის წინაშე, არამედ ღვთისაგან გამოითხოვს მოწყალებასა და იმით სცხოვრობს სულიერად. მაშასადამე, გალახაკი სულითა არის კაცი თავმდაბალი, წყნარი, რომელსაც თავის თავი დიდად არ მიაჩნია და თუ გინდ კეთილი კაცი იყოს და ბევრი კეთილი საქმე ექმნას, მაინც...
უფალმან არათუ ათორმეტთა დაჰბანა ფერხნი, არამედ მათ შორის და მათ მიერ ჩვენცა ყოველთა დაგვბანს იგი ფერხთა. ჩვენცა გვეტყვის იგი დღეს: „ესე თუ ჰსცანთ, ნეტარ ხართ, უკეთუ ჰყოფდეთ ამას“ (იოანე 13.17). ესრეთითა სიმდაბლითა და სიყვარულითა გ...
იხილეთ სრულად
უფალმან არათუ ათორმეტთა დაჰბანა ფერხნი, არამედ მათ შორის და მათ მიერ ჩვენცა ყოველთა დაგვბანს იგი ფერხთა. ჩვენცა გვეტყვის იგი დღეს: „ესე თუ ჰსცანთ, ნეტარ ხართ, უკეთუ ჰყოფდეთ ამას“ (იოანე 13.17). ესრეთითა სიმდაბლითა და სიყვარულითა გვასწავლის იგი ჩვენ სიმდაბლესა, სიყვარულსა, თავის უარის ყოფასა. ვინ იქმნება ეგოდენ გაქვავებული გულითა, რომ თვითონაც, წარმომადგენელი ეგოდენისა მისისა სახიერებისა, არ დაემხოს წინაშე მაცხოვრისა ხატისა და არ დაბანოს ცრემლითა ...
მოციქულნი ყოველნი იყვნენ განცვიფრებულ, ოდეს მაცხოვარმან იწყო ხელითა თვისითა ბანვა ფერხთა მათთა. მართლა ერთობ საკვირველი იყო ხილვა ამ მოქმედებისა, რისთვის ჰქმნა ეს უფალმან? რისთვის „შეიყვარნა იგინი“?(იოან. 12.1), ამით მან გამოაჩინა...
იხილეთ სრულად
მოციქულნი ყოველნი იყვნენ განცვიფრებულ, ოდეს მაცხოვარმან იწყო ხელითა თვისითა ბანვა ფერხთა მათთა. მართლა ერთობ საკვირველი იყო ხილვა ამ მოქმედებისა, რისთვის ჰქმნა ეს უფალმან? რისთვის „შეიყვარნა იგინი“?(იოან. 12.1), ამით მან გამოაჩინა განუზომელი თვისი სიყვარული მოწაფეთადმი და თვით საქმით მოგვცა ჩვენ მაგალითი სიმდაბლისა და თავის თავის უარის ყოფისა.
არა საკმაოდ შერაცხა მან სიტყვითა მხოლოდ სწავლა ჩვენი, არამედ მანვე პირველად აღასრულა, რასაც ასწავლიდა,...
სწავლითა და ქადაგებითა და სასწაულებითა თვისითა ქრისტემ მოაქცია თვისდამი გული ყოვლისა კაცისა, ესრეთ, რომელ ყოველი ერი ხედვიდა მას, ვითარცა დიდსა, ღვთისაგან მოვლინებულსა მესიასა და ხშირად სურდათ მეფეთაც დადგინება მისი, გარნა მაცხოვა...
იხილეთ სრულად
სწავლითა და ქადაგებითა და სასწაულებითა თვისითა ქრისტემ მოაქცია თვისდამი გული ყოვლისა კაცისა, ესრეთ, რომელ ყოველი ერი ხედვიდა მას, ვითარცა დიდსა, ღვთისაგან მოვლინებულსა მესიასა და ხშირად სურდათ მეფეთაც დადგინება მისი, გარნა მაცხოვარი ესოდენ იყო თავმდაბალ და მშვიდ, რომელ იფარვიდა თავსა თვისსა ყოვლის სოფლიურის დიდებისაგან. ოდესცა იგი განკურნებდა სნეულსა, ანუ აღადგინებდა მკვდარსა, მაშინვე ამცნებდა, რათა არავის უთხრან, არამედ ფარულად მადლობდნენ ღმერთს...
