
პავლე მოციქული, ეკლესიის ბურჯი, სახარების ქადაგებისათვის ყველაზე მეტად დამაშვრალი, წუხდა, რომ უფლის წინაშე მხოლოდ ცოდვებითა და უძლურებით წარდგებოდა.
პავლე მოციქული, ეკლესიის ბურჯი, სახარების ქადაგებისათვის ყველაზე მეტად დამაშვრალი, წუხდა, რომ უფლის წინაშე მხოლოდ ცოდვებითა და უძლურებით წარდგებოდა.
სადაც რწმენა არ არის, იქ არც კეთილი საქმეებია, იმიტომ, რომ განზრახვა, უწინარეს ყოვლისა, საქმეს კეთილად აქცევს, კეთილი განზრახვა კი რწმენიდან მომდინარეობს.
თუნდაც ვინმემ მრავალი კეთილი საქმე აღასრულოს და ყოველგვარი სათნოებაც ჰქონდეს, თუ საკუთარ თავზე დიდი წარმოდგენა აქვს, იგი ყველაზე ღატაკი და შეჩვენებულია.
ღვინოს ან ცვილს მხოლოდ წნევის საშუალებით გამოაცალკევებენ; სწორედ ასევე, კეთილ საქმეებს სხვაგვარად ვერ აღასრულებ, თუ არა - გაძლიერებული შრომითა და ღვაწლით.
ვინც გრძნობს, რომ მას ბევრი კეთილი უქმნია და არ იფიქრებს, რომ ის ყველაზე უკანასკნელია, ის ვერავითარ სარგებლობას ვერ მიიღებს ვერცერთ თავის კეთილ საქმეთაგან.
ეშმაკი აბრკოლებს ყოველი კეთილი საქმის წამოწყებას, ეს არის კიდევაც სიკეთის ნიშანი. ამიტომაც ამ ნიშნით შეიძლება დაასკვნა, რომ დაწყებული საქმე უფლის ნებითაა.
თუ თავისი კეთილი საქმეებით გაამპარტავნებული ყველაფერს ღუპავს ამით, მაშ, როგორი იქნება ამპარტავანი ცოდვილის სასჯელი? ასეთ ადამიანს უკვე სინანულიც კი არ ძალუძს.
ხშირად მიმართე აზრითა და გულით უფალს - სათნოებათა სათავეს და თავადაც იქმ მისი შეწევნით კეთილ საქმეებს და მაშინ ნურც ნურავისი და ნურც ნურაფრის გეშინია ქვეყანაზე
ყოველი კეთილი საქმე, რომელსაც ჩვენი ბუნებრივი ძალით აღვასრულებთ, მის საწინააღმდეგო მანკიერებას განგვაშორებს, მაგრამ მადლის გარეშე ჩვენი განწმენდა არ შეუძლია.
რწმენა მხოლოდ იმისა, რომ ღმერთი არსებობს, ჯერ კიდევ არ არის საკმარისი; ეშმაკებსაც სწამთ; რწმენა საქმით უნდა გავამართლოთ: სწორედ ასეთ რამეს ითხოვს ჩვენგან ქრისტე.