ცუდადმზვაობარია კაცი, რომელსაც უნდა ყოველივე სხვის დასანახად გააკეთოს. მისი მარხვა არ შეიწირება, ლოცვა არ შეისმინება, რადგან ორივეს კაცთაგან ქებისათვის აღასრულებს.
ადამიანის პირში ქება არ შეიძლება. ამით შესაძლებელია მის სულს დიდი ზიანი მიაყენო. რომელიღაც წმიდა მამათაგანს უთქვამს: პირში ქება იგივეა, რომ სწრაფად მიმავალს ფეხი დაუდო (წმ. თეოფანე დაყუდებული).
43. ერთხელ ერთი წმინდა და გამოცდილი ბერი მიამბობდა: ძმათა შორის ვიყავი და პატივმოყვარეობისა და ამპარტავნების ეშმაკები მოვიდნენ; ერთი მარჯვნიდან ამომიდგა, მეორე - მაცხნიდან; ერთი პატივმოყვარეობით თითით გვერდში მირტყამდა და მიწვევდა, რომ იქ მყოფთათვის მეთქვა რაიმე ჩვენების ან ჩემი უდაბნოში მოღვაწეობის შესახებ, მე კი განვდევნე და ვუთხარი: "მართლუკუნიქცენ და სირცხვილეულიქმნენ, რომელთა უნდა ბოროტი ჩემი" (ფს. 39,15); იწუთასვე ჩემგან მარცხნივ მყოფმა მითხრა ყურში: ვაშა, ვაშა, კეთილად ქმენ და განდიდდი, როდესაც სძლიე უსირცხვილო დედას ჩემსას. - მაშინ მისკენ მივბრუნდი და წარმოვთქვი სიტყვები, რომლებიც პირდაპირ მოსდევდა ზემოთქმულს: "მიიღეთ მეყსეულად სირცხვილი მათი, რომელი მეტყოდეს მე: ვაშა, ვაშა! 44. მაშინ ვკითხე ამ ბერს, თუ რად ითვლება პატივმოყვარეობა ამპარტავნების დედად; ხოლო მან მიპასუხა: ქება ადამიანის სულს აამაღლებს და როდესაც სული თავს აიმაღლებს, მაშინ მას ამპარტავნება შეიპყრობს, ცამდე აიტაცებს მას და შემდეგ უფსკრულში და ჯოჯოხეთის ქვესკნელში ჩააგდებს
პატივმოყვარეობა - ეს არის ძიება ადამიანური დიდებისა, ტრაბახი, მიწიერი პატივის სურვილი, ძიება ლამაზი ტანსაცმლის, მიდრეკილება მომსახურე პერსონალისადმი, გადამეტებული ზრუნვა საკუთარ გარეგნობაზე, ხმაზე. მეცნიერებითა და ხელოვნების დარიგებით დაინტერესება და მათით დროებითი მიწიერი დიდების მოხვეჭის გზით შვების მიღება. ეს არის კაცთმოთნეობა, უსინდისობა და სხვ. ყველა სხვა ვნებას სინდისი მყისიერად ამხელს; პატივმოყვარეობის ვნებას კი პირიქით - თითქოს სიამოვნება მოაქვს. პატივმოყვარეობა შეიცნობა მხოლოდ და მხოლოდ იმით, რომ ადამიანის გულს ნეტარება, სასოება და ცოდვების გამო შემუსვრილობა არ ეკარება. პატივმოყვარეობა საზრდოობს ადამიანური შექებით, სიმდიდრით, გვარიშვილობით, სახელგანთქმული სახელებით.
შეიძლება თუ არა ვილაპარაკოთ ჩვენს შინაგან მდგომარეობაზე?
განცდები ( სულიერიც და ცოდვიანიც) უნდა დამალო ადამიანთაგან, არ გათქვა შენი შინაგანი მდგომარეობა, შეგიძლია მხოლოდ შენს თანამოაზრეს, ანდა სულიერ მოძღვარს გაუზიარო (სქემიღუმენი იოანე).
ერთმა მონაზონმა წმიდა მაკარის ჰკითხა, რა გზით გადავრჩეო. წმიდა მაკარიმ უთხრა: -წადი სასაფლაოზე და მკვდრები ლანძღე. მონოზონი უსიტყვოდ დაემორჩილა, წავიდა და საფლავებს ლანძღვა და ქვების სროლა არ დააკლო. -მითხარი, არაფერი უთქვამთ შენთვის მკვდრებს? - შეეკითხა მონაზონს მაკარი. -არა, მამაო, - გაოცებით უპასუხა მონოზონმა. -ახლა წადი და ადიდე ისინი. მონოზონი წავიდა და მრავალი კეთილი სიტყვით შეამკო მკვდრები, ადიდა ისინი, როგორც მართალი და წმიდა ადამიანები, შემდგომ კი კვლავ მაკარისთან დაბრუნდა. -რა გითხრეს მკვდრებმა? - კვლავ ჰკითხა მაკარიმ მონოზონს. -კვლავ არაფერი უთქვამთ! - უპასუხა მონოზონმა. -ხომ ხედავ, მათ არაფერი უთქვამთ შენთვის არც მაშინ, როდესაც შეურაცხყოფდი და არც მაშინ, როცა ქება-დიდებას ასხამდი. გახსოვდეს, თუ ცხონება გინდა, მიემსგავსე მკვდარს: ნუ განრისხდები, როდესაც შეურაცხგყოფენ და ნურც ამაღლდები, თუ ვინმემ შეგაქო. იყავი, როგორც მკვდარი და გადარჩები
574. როგორია ის კაცი, რომელიც აქებს მოყვასს და ამავდროულად კიდეც აძაგებს მას?
ის, ვინც რაიმეში აქებს მოყვასს და ამავდროულადაც კიდეც აძაგებს მას რაღაც საკითხში, პატივმოყვარეობასა და შურს შეუპყრია: იგი ქებით ცდილობს დაჰფაროს შური, ძაგებით კი საკუთარი თავი დააყენოს მოყვასზე აღმატებულად.