არიანელი ეპისკოპოსის, ავქსენტის გარდაცვალების შემდეგ იმპერატორმა ვალენტიანემ სამღვდელოებას დაავალა, საერთო კრებაზე აერჩიათ მედიოლანის ახალი მთავარეპისკოპოსი. მისი მოთხოვნით ეს უნდა ყოფილიყო ღრმა ცოდნისა და უზადო ცხოვრების მქონე ადამიანი, რომ, როგორც ის ამბობდა, სამეფო მრევლი მისი სწავლებითა და მაგალითით განათლებულიყო და იმპერატორებს შესძლებოდათ, ნდობითა და პატივისცემით მიეღოთ მისი რჩევები.
ეპისკოპოსები შეგროვდნენ, მაგრამ რამდენადაც კრებაზე იმდენივე არიანელი იყო, რამდენიც მართლმადიდებელი, გაითვალისწინეს შეუთანხმებლობა და სთხოვეს ვალენტინიანს, რომ თვითონ აერჩია მათგან ის, ვინც სურდა. იმპერატორმა უპასუხა, რომ ეს საქმე მის ძალებს აღემატებოდა და რომ მას არ ჰქონდა საეკლესიო წესების საამისო ცოდნა, არც იმდენი სათნოება, რომ ამისთვის ხელი მოეკიდა. იგი ამბობდა: "ახლა არჩევანი მხოლოდ ეკლესიის მწყემსებს ეკუთვნით, რადგან მათ სულიწმიდა ხელმძღვანელობს" - აი, ჭეშმარიტი მოკრძალება განათლებული მმართველისა! მთავარეპისკოპოსმა მისდამი მინდობილი სამწყსოსთვის პასუხი უნდა აგოს: ვის შეუძლია თრთოლვის გარეშე აიღოს საკუთარ თავზე ასეთი არჩევანი, რომელიც მასაც გახდის ამ პასუხისმგებლობის თანამონაწილეს?
ბოლოს, იმპერატორის გამოხმაურების შედეგად ეპისკოპოსები დანიშნულ ადგილას სხვა სასულიერო პირებთან ერთად შეგროვდნენ. ხალხის თანხმობა ამ შემთხვევაში აუცილებელი იყო, ამიტომ ისინიც მიიწვიეს. არიანელებმა თავიანთი სექტიდან დაასახელეს ერთი ადამიანი, ხოლო მართლმადიდებლებს სურდათ, ვინმე ერთი აერჩიათ თავიანთი საზოგადოებიდან. ორივე მხარე გაგცხარდა და ეს კამათი არიანელთა მეამბოხე სულის გამო აშკარა ბრძოლაში გადაიზარდა. ამბროსი, იმ მხარის და ოლქის მთავარი, გონიერი და პატიოსანი ადამიანი იყო. მან შეიტყო ამ არეულობის შესახებ და მივიდა ეკლესიაში, რათა წინაღდგომოდა შფოთს. მაგრამ როგორც კი ხალხს საუბარი დაუწყო, მაშინვე ერთმწ ჩვილმა (რომელიც დედას ხელში ეკავა) დაიყვირა: "ამბროსი მღვდელმთავარი!" ხალხი გააოცა ჩვილის ხმამ, ეს წამოძახილი ღვთის ხმად მიიღეს და ერთსულოვანი განწყობა გაუჩნდათ. მართლმადიდებლებმა და არიანელებმა მოითხოვეს, რომ ამბროსი მათი მღვდელმთავარი განხდარიყო.
ამბროსიმ თავდაპირველად ხალხის ეს მოთხოვნა უაზროდ მიიჩნია; მაგრამ ხალხი ჯიუტად მოითხოვდა თავისას. მაშინ მან აუხსნა კრებას, რომ ჯერ არ მონათლულიყო (ქრისტიანობის პირველ საუკუნეებში ჩვეულებად ჰქონდათ 30 წლის ასაკამდე გადაედოთ ნათლობა; ამ გადადებას, შესაძლოა, საფუძვლად ჰქონდა სურვილი, ღირსეულად მომზადებულიყვნენ ნათლობისთვის) და ისეთი ცოდვები ჰქონდა, რომლებიც მას მოძღვრობის უფლებას არ აძლევდნენ; მაგრამ ხალხის საერთო ხმა მას პასუხობდა: "ჩვენზე იყოს შენი ცოდვები!". ამბროსიმ გადამწყვეტი ზომები მიიღო იმისთვის, რომ გადაედო არჩევა, რომელიც მის ძალებს აღემატებოდა. მან განზრახ სიმკაცრე მოითხოვა სამსჯავროზე, რომელზეც მოხვდნენ ამბროსის მოწყობაში მხილებულნი, რათა ამით ხალხს მასზე გული გასციებოდა; მაგრამ ერი მას განზრახვას მიუხვდა. ბოლოს ამბროსი ჩუმად გაიპარა ქალაქიდან იმ მიზნით, რომ უცნობ ადგილად დამალულიყო. მან მთელი ღამე იხეტიალა უცნობ გზაზე და უცნობ ადგილებში მოხვდა, საიდანაც გზამ ისევ მედიოლანის კარებთან მიიყვანა. მას დაცვა დაუყენეს, რომ მეორედაც არ გაპარულიყო და თხოვნა შეიტანეს იმპერატორთან, რათა დაემტკიცებინა მათი არჩევანი.
ამბროსის დიდი წინააღმდეგობის მიუხედავად, ვალენტინიანი სიხარულით დათანხმდა და ბრძანა, იგი დაუყოვნებლივ მოენათლათ. ღვთის რჩეულმა მღვვდლობაში შვიდი დღე გაატარა და მერვე დღეს ეპისკოპოსად დაასხეს ხელი. ხალხი უსაზღვროდ ხარობდა, ხელდასხმას თვით იმპერატორი ესწრებოდა. გადმოცემით, კურთხევის წესის დასასრულს იმპერატორმა ხელნი აღაპყრო ზეცად და აღმოხდა: "გმადლობ, უფალო, რომ ჩემი არჩევანი დაამტკიცე და ჩვენს სულებზე ზრუნვა მიანდე იმას, ვისაც მე ამმ ოლქის მმართველობა მივანდე".
ღვთის რჩეულმა მღვდელმთავარმა მთლიანათ მიუძღვნა თავი წმიდა წერილის შესწავლას და ყველაზე მეტად ცდილობდა, რწმენა და კეთილზნეობა განემტკიცებინა სულიერ სამწყსოში

link

ღირსი არსენი დიდი ისეთი თავმდაბალი და მორჩილი იყო და იმდენად არ ემყარებოდა თავის გონებას, რომ ყოველთვის ეძიებდა რაიმე ესწავლა, უსწავლელ ადამიანებთანაც კი.
ერთხელ ეს მოსაგრე ესაუბრებოდა ეგვიპტიდან ჩამოსულ ერთ ბერს, რჩევა-დარიგებას სთხოვდა, უკეთესად რომ განედევნა გულიდან ღვთისთვის არასათნო აზრები. სხვა მოსაგრემ მოისმინა მათი საუბარი, გაუკვირდა და არსენის ჰკითხა:
-ნუთუ შენ, რომელმაც ბერძნული და ლათინური ენები იცი, რჩევას იღებ უსწავლელისგან?
-მე ვიცი ბერძნული და ლათინური ენები, - მიუგო ღირსმა მამამ, - მაგრამ დღემდე ვერ ვისწავლე ანბანი, რომელიც ამ უბრალო ადამიანმა ასე მტკიცედ იცის.
ამით არსენი დიდმა გამოამჟღავნა თავმდაბლობა, რომელიც ყველა სათნოების სათავეა, ისევე, როგორც ანბანი არის ყველა წიგნის სათავე

link

ერთი ებრაელი, სახელად იოსები, ისეთი დახელოვნებული ექიმი იყო, რომ ხუთი დღით ადრე უწინასწარნეტყველებდა ადამიანს გარდაცვალების დღეს. ღმერთშემოსილი ბასილი სულით ჭვრეტდა, რომ იოსები ოდესმე აუცილებლად იწამებდა ღმერთს; ამიტომ უყვარდა იგი, ხშირად უხმობდა თავისთან, ურჩევდა, მონათლულიყო. მაგრამ ებრაელი ყოველთვის პასუხობდა, რომელ რწმენაშიც დაიბადა, იმითივე სურთა სიკვდილი. ამაზე ღვთის სათნო მოსაგრე მას ეუბნებოდა:
-დამერწმუნე, რომ არც მე და არც შენ არ მოვკვდებით, სანამ წყლითა და სულით არ იშვები, ამ მადლის გარეშე შეუძლებელია ცათა სასუფეველში შესვლა.
ბოლოს მისი უფალთან წარდგომის დრო დადგა. წმიდანი ავად გახდა და იოსები, თითქოსდა სამკურნალოდ, თავისთან მოიხმო, და ჰკითხა მას:
-რას ფიქრობ ჩემზე?
ებრაელმა წმიდანს პულსი შეუმოწმა და მის მომვლელებს უთხრა:
-მოამზადეთ ყველაფერი, რაც დაკრძალვისთვისაა საჭირო, წმიდანი მალე მოკვდება.
-თვითონაც არ გესმის, რას ამბობ, - შეეწინააღმდეგა ბასილი დიდი, მაგრამ იოსები დარწმუნებით უმეორებდა:
-ეჰ, მეუფეო, მზის ჩასვლამდე გარდაიცვლები!
-რას იზამ, თუკი დილის ექვს საათამდე ცოცხალი დავრჩები? - ჰკითხა მას ბასილი დიდმა.
-დაე, მე თვითონ მოვკვდე, - უპასუხა იოსებმა.
ცოდვას მოუკვდები, მაგრამ ღმერთში გაცოცხლდები, - უთხრა წმიდანმა.
-ვიცი, რასაც ამბობ, მეუფეო, - უპასუხა ებრაელმა, - და ღვთის წინაშე ვამბობ, რომ შენს ნებას აღვასრულებ.
წმიდა ბასილიმ იოსები გაუშვა და ღვთის წინაშე ილოცა, რათა მისი სიცოცხლე გზააბნეულის მოქცევამდე გაეხანგრძლივებინა.
მეორე დილას წმიდანმა მასთან კაცი გაგზავნა. ექიმი საკუთარ თავში დარწმუნებული იყო და არ დაიჯერა, რომ წმიდა ბასილი ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო. იგი მაშინვე მასთან გაემართა. რა დიდი იყო მისი გაოცება, როცა ღვთის კაცი ცოცხალი იხილა! იოსები მას ფეხებში ჩაუვარდა და გულწრფელად წამოიძახა:
-ჭეშმარიტად დიდია ღმერთი ქრისტიანთა! და არ არსებობს ღმერთი, თვინიერ მისსა! წმიდა მამაო, ნუ გადადებ და მომნათლე!
-ახლავე ჩემი ხელით შევასრულებ ნათლობის წმიდა საიდუმლოს! - უპასუხა ქრისტეს მოსაგრემ. ყველას გასაოცრად იგი სარეცელიდან ადგა და ეკლესიაში წავიდა. აქ მან მთელი ხალხის წინაშე თვითონ მონათლა იოსები და მისი ოჯახი, აღასრულა ლიტურგია ახლადმოქცეულთათვის და ისინი ქრისტეს წმიდა სისხლსა და ხორცს აზიარა. შემდეგ დამოძღვრა ტაძარში მყოფნი და ეკლესიაში ათ საათამდე დარჩა. ბოლოს მან მადლი შესწირა ღმერთს ღმერთს წყალობისათვის და სახალხოდ მიაბარა სული ღმერთს

link

ქალაქ კესარიის მთავარმა და მეფის ნათესავმა, ევსევიმ, გადაწყვიტა, ერთი ახალგაზრდა, მდიდარი და ლამაზი ქვრივი, სახელად ვესტიანე, მიეთხოვებინა თავისი საყვარელი მეომრისთვის, რომელიც გარკვეული ხნის განმავლობაში წარუმატებლად ცდილობდა მისი ხელის მოპოვებას.
როგორც კი ვესტიანემ შეიტყო, რომ მას ძალადობას უპირებდნენ, მაშინვე წავიდა ტაძარში და წმიდა ბასილი დიდს უამბო, რაოდენ სავალალო იყო მისი მდგომარეობა. უმწეეოთა დაცვა ღვთის მოსაგრის საყვარელი საქმიანობა იყო. მან ქვრივს მფარველობა აღუთქვა.
განრისხებულმა ქალაქის თავმა მეომრებს უბრძანა, გარს შემორტყმოდნენ ეკლესიას. ისინი ყველგან ეძებდნენ ვესტიანეს, სიწმიდეებს უპატივცემლოდ ეპყრობოდნენ. მივიდნენ წმიდა ბასილის სახლში, ბევრი ეძებეს ქალი, მაგრამ ამაოდ: წმიდა ბასილის ეშინოდა, რომ ვესტიანეს თავხედურად წაიყვანდნენ ტაძრიდან; ამიტომ ბრძანა, ჩუმად გაეცილებინათ იგი დედათა მონასტერში ღირსი მამის დასთან, ღირს მაკრინესთან.
განრისხებულმა ევსევიმ თავისთან მოიხმო წმიდა ბასილი დიდი, მკაცრად დაუწყო მას ყვედრება, ემუქრებოდა, რომ წამებით ათქმევინებდა, სად დამალა მისი ძალადობის მოსალოდნელი მსხვერპლი.
-ყველანაირიო სასჯელისათვის მზად ვარ, - თუ გინდა შუაზე გამგლიჯეთ, წვეთ-წვეთობით გამომადინეთ სისხლი, საიდუმლოს კი არ გავამხელ; ჩემი სხეული თქვენს ხელშია, სული კი უფალს ეკუთვნის.
შესაძლოა, მართლაც ასეთი სიკვდილით დასრულებულიყო მართალი მამის ცხოვრება ქალაქის თავის მრისხანების გამო; მაგრამ ქალაქის მცხოვრებლებმა შეიტყვეს, რომ დიდი წმიდანი საფრთხეში იყო.
ისინი მაშინვე ქალაქის თავის სახლისკენ გაეშურნენ. მათ თან ახლდათ თავიანთი ცოლები და შვილებიც კი. შეიარაღებულნი, ვისაც რითი შეეძლო, ქალაქის თავის სახლისკენ გაეშურნენ და თავიანთი წმიდა მამისა და მწყემსის გამო უსამართლო მმართველის სისხლის დაღვრას აპირებდნენ. ბოროტმოქმედი შეძრწუნდა; მისი მრისხანება სასოწარკვეთილებაში გადაიზარდა. ბასილი დიდი კი ხალხთან გამოვიდა და მორჩილების მოვალეობა შეახსენა. გაახსენა მათ, რაოდენ საშინელია აჯანყების შედეგები და ხალხის ლოცვა-კურთხევით დაბრუნდა სახლში.
სად არის ასეთი დიდსულოვნება ძალადობის წინააღმდეგ? სად არის ასეთი საიმედო მფარველობა უდანაშაულო ადამიანისა, უფრო მეტიც, სად არის ასეთი მოკრძალება მის წინაშე, ვინც გდევნის

link

ეგვიპტის უდაბნოში ერთი ღვთივსათნო ბერი, დულა ცხოვრობდა. იგი პატიოსანი, მოკრძალებული ადამიანი იყო; როდესაც რაიმეს აბრალებდნენ, თავს არ იმართლებდა - ღვთის ჭეშმარიტი მონა იყო. ასეთ მოთმინებაში გაატარა მან ოცი წელი.
მაგრამ ადამიანთა მოდგმის მტერი მახეს უგებს მას, ვინც ეშმაკს კი არა, სამყაროს შემოქმედს ემსახურება. როდესაც ბოროტმა დაინახა, რომ ზეციური მადლით განმტკიცებული მოსაგრის გულს ვერაფერი შეარყევდა, სხვა ხერხს მიმართა.
ერთი ბერი, რომელსაც ღვთის მცნებების შიში არ ჰქონდა და მაცდურ სულს ემორჩილებოდა, ღამით ტაძარში შევიდა და წმიდა ჭურჭელი მოიპარა, საიდუმლო ადგილას დამალა იგი, თვითონ კი სენაკში ჩაიკეტა, საიდანაც იშვიათად გამოდიოდა ხოლმე. როდესაც დილის მსახურების დრო დადგა, ტაძარში კანდელის ასანთებად შესულმა ბერმა დაინახა, რომ წმიდა ნივთები მოპარული იყო და დაუყოვნებლივ ამცნო ყოველივე წინამძღვარს, რომელმაც ეს -ამბავი ძმებს შეატყობინა.
სამწუხაროდ ღირსი მოსაგრე ამ დროს ავადმყოფობის გამო დილის მსახურებას არ დასწრებია. ამით ისარგებლა ზოგიერთმა ბერმა, რომელიც ცუდად იყო მის მიმართ განწყობილი და განაცხადა, რომ სხვას არავის შეეძლო ამის ჩადენა თუ არა დულას. ამის საუკეთესო დადასტურებად კი მიიჩნიეს ის, რომ, ჩვეულების საწინააღმდეგოდ, იგი დილის მსახურებას არ დაესწრო... ქარაფშუტა ადამიანებმა ცილისწამება დაიჯერეს და ბრძანეს, უდანაშაულო დულა ტაძარში მოეყვანათ.
ავადმყოფობით გატანჯული მოსაგრე ძალით მოიყვანეს ტაძარში. იქ კი წინამძღვრისა და მამების თანდასწრებით არც ჰკითხეს, მართლა იყო თუ არა დამნაშავე, ცილისწამება დაუწყესავადმყოფობით გატანჯული მოსაგრე ძალით მოიყვანეს ტაძარში. იქ კი წინამძღვრისა და მამების თანდასწრებით არც ჰკითხეს, მართლა იყო თუ არა დამნაშავე, ცილისწამება დაუწყეს: ერთნი ამბობდნენ, რომ იგი მალულად ჭამდა პურს; მეორენი გაჰყვიროდნენ, რომ იგი პურს იპარავდა და მონასტრის გარეთ ყიდიდა. ამის გამგონეე წინამძღვარმა და ბერებმა ირწმუნეს ცილისწამება და მუქარით დაუწყეს დაკითხვა უდანაშაულო დულას; მოითხოვდნენ, გაემხილა, სად დამალა ტაძრიდან მოპარული ქონება. თავდაპირველად ღირსი მოსაგრე თავს იმართლებდა და საკუთარი უდანაშაულობის დამადასტურებელ საბუთებს მოიხმომბდა, მაგრამ როდესაც დაინახა, რომ მისი არ სჯეროდათ, გული გაიმაგრა და დადუმდა, მხოლოდ ხანდახან ამბობდა: „შემინდეთ, წმიდა მამებო, მე ცოდვილს“.
ამის შემდეგ წინამძღვარმა ბრძანა, გაეხადათ მისთვის საბერო შესამოსელი და საეროთი შეემოსათ. უდანაშაულო დულას მძიმე ბორკილები დაადეს და დასაკითხად ეკონომს გადასცეს... რა არ დაითმინა იქ ტანჯულმა! მაგრამ ყველა მუქარასა და ტანჯვას იგი მხოლოდ ასე პასუხობდა: „შემინდეთ მე ცოდვილს!“
ბოლოს, გაღიზიანებულმა წინამძღვარმა და მამებმა იგი ქალაქის თავთან გააგზავნეს, სადაც მას ახალი ტანჯვა ელოდა, მაგრამ ყოველ შეკითხვაზე, თუ სად დამალა ტაძრის ქონება, უდანაშაულო დულა მხოლოდ ერთსა და იმავეს იმეორებდა: „არც ვერცხლი მაქვს, არც ოქრო“. ქალაქის თავმა ყოველგვარი ტანჯვა აგემა მას და ბოლოს ბნელ საპყრობილეში მისი ჩაგდება ბრძანა.
მეორე დღეს მსაჯულმა თავისთან მოიხმო წინამძღვარი და სხცა ბერები და განუცხადა მათ, რომ დულა არაფერში გამოტყდა. მაგრამ გასასტიკებულმა ადამიანებმა ახალი ცრუ საბუთები მოიხმეს მისი დანაშაულის დამადასტურებლად. მოტყუებულმა ქალაქის თავმა ხელი მოაწერა განაჩენს, რომ დულასათვის, როგორც სიწმიდეთა შეურაცხმყოფელისთვის, ხელი მოეკვეთათ.
უდანაშაულო მოწამე უკვე სასჯელის ადგილას გამოიყვანეს... ამ დროს ნამდვილმა დამნაშავემ სინდისის ქენჯნა იგრძნო. მას თავზარი დაეცა და საკუთარ თავს უთხრა: „ვაი მე, რა მელის, თუკი ჩემი დანაშაული გამჟღავნდება? დავუშვათ, რომ ჩემი საიდუმლო ამქვეყნად საიდუმლოდვე დარჩეს, რა პასუხს გავცემ საშინელ სამსჯავროზე ქრისტეს? ვაი მე, უწმიდურს! მე სიწმიდეთმკრეხელი და მკვლელი ვარ!“ იგი დაუყოვნებლივ მივიდა წინამძღვართან და უთხრა: „მამაო, ეკლესიის სიწმიდე ნაპოვნია, ვფიცავ, რომ დულა უდანაშაულოა!“ წინამძღვარმა დაუყოვნებლივ შეატყობინა ეს ამბავი ქალაქის თავს და ვნებათა დამთმენი მოსაგრე კვლავ სავანეში დააბრუნეს.
ბერებმა მაშინვე შეიტყვეს მისი უდანაშაულობის შესახებ, გამოააშკარავეს ნამდვილი მიმტაცებელი და ფეხებში ჩაუვარდნენ ღირს დულას, ევედრებოდნენ, შეენდო მათთვის ასეთი მძიმე ცოდვა. მაგრამ განა შურისძიებას ეძიებს ის, ვინც ცდილობს იცხოვროს ქრისტეს მიბაძვით, რომელმაც დაითმინა ნერწყვა, გაშოლტვა, ეკლის გვირგვინი და ჯვარცმა?..
ნურავის დანაშაულში ნუ შეიტან ეჭვს, სანამ ამაში დარწმუნებული არ იქნები. ასეთი გაუფრთხილებლობა უდანაშაულო ადამიანს დაღუპავს, დამნაშავე კი დაუსჯელი დარჩება და კიდევ უფრო დიდი დანაშაულის ჩადენის შესაძლებლობა ექნება

link

ერთი ბერი, სახელად კირი, რომელიც დაბალი წარმოშობისა და ძალიან მოკრძალებული იყო, მონასტრის ძმებს არ მოეწონათ. ადამიანებს კარგი თვისების გამო ბოლოს შეუყვარდებათ ხოლმე ის, ვის მიმართაც ადრე სიძულვილს გრძნობდნენ; მაგრამ ღირსი კირის ხვედრი ასეთი როდი იყო! დროთა განმავლობაში ძმობის სიძულვილი ძლიერდებოდა: არა მხოლოდ უფროსები, არამედ ახალგაზრდებიც, რომლებიც ცდუნების წინაშე იდგნენ, შეურაცხყოფასაც აყენებდნენ მას და ხშირად მაგიდიდანაც კი აგდებდნენ. ეს 15 წლის განმავლობაში გრძელდებოდა.
ამ სავანეში ყოფნა მოუხდა იოანე კიბისაღმწერელს.
იგი ხედავდა, რომ მოკრძალებული კირი, რომელსაც მაგიდიდან აძევებდნენ, ხშირად მშიერი წვებოდა და ჰკითხა:
-მითხარი, რას გრძნობ შენთვის მოყენებულ წყენაზე?
-დამერწმუნე, ქრისტეს მიერ საყვარელო სტუმარო, - უპასუხა თავმდაბალმა ბერმა, - რომ ძმები ასე გაბოროტების გამო როდი მექცევიან; ისინი მხოლოდ გამომცდიან, ღირსეულად ვატარებ თუ არა ანგელოზებრივ სახეს; როდესაც ამ სავანეში მოვედი, გავიგე, რომ განდეგილი ცდუნების წინაშე 30 წელი უნდა იყოს, მე კი ჯერ მხოლოდ ნახევარი გავიარე“.
ქრისტიანებო! ია, სამაგალითო გაკვეთილი მათ წინააღმდეგ, ვინც გვაწყენინებს. მოკრძალებულ კირს არ სურდა, საქმით ეძია შური თავის მდევნელებზე და დიდ ბედნიერებად მიაჩნდა ის, რაც სხვებისთვის უდიდესი უბედურება იქნებოდა

link

ერთი მონაზონი სხვა მოსაგრემ გაანაწყენა. იგი ბერთან წავიდა და უამბო, რაც მოხდა მათ შორის, თან განრისხებულმა წამოიძახა: "აუცილებლად გადავუხდი სამაგიეროს!" დიდხანს არწმუნებდა ბერი, დიდხანს ურჩევდა, შურისძიება ღვთისთვის მიენდო, მაგრამ განაწყენებული ბერი მას არ უჯერებდა და განუწყვეტლივ იმეორებდა: "ვერ დავმშვიდდები, სანამ შეურაცხყოფისთვის სამაგიეროს არ გადავუხდი".
ბერი დიდხანს ტიროდა მონაზონის არასწორი დამოკიდებულების გამო, შემდეგ დადუმდა, ბოლოს კი უთხრა მას: "ლოცვის დროა, საყვარელო ძმაო, შევწიროთ მსხვერპლი უფალს". მონაზონი ადგა, ბერმა კი დაიწყო: "უფალო ღმერთო ჩვენო! ჩვენ შენი იმედი არ გვაქვს, ნუ იწუხებ ჩვენზე, ნუ იძიებ შურს ჩვენს ნაცვლად; ჩვენ თვითონ დავიწყებთ და დავასრულებთ ყოველივეს".
ამის მოსმენამ მონაზონი შეაძრწუნა და ბერის ფერხთით დაემხო.
არ მინდა ჩხუბი ჩემს ძმასთან, - ცრემლებით ამბობდა იგი, - არც მასზე შურისძიება მსურს.
შემდეგ ღმერთს მიმართა:
მხოლოდ შენ შეგიძლია შურისძიება უსამართლობისთვის! შემინდე ჩემი შეცოდება!
ბერს გაუხარდა მონაზვნის სინანული და უთხრა მას:
-დარწმუნებული იყავი, შვილო ჩემო, რომ მონანული აუცილებლად ცხონდება; ის კი, ვინც განურისხდება თავის ძმას, თავის სათნოებას ღუპავს და ეშმაკის მონა ხდება.
ქრისტიანენო! მიანდეთ თქვენი შურისძიება ღმერთს იმ წყენისთვის, რომელიც მოყვასმა მოგაყენათ; იგი მიაგებს ყველას თავისი საქმეების გამო; თქვენი საქმე კი ისაა, რომ მიუტეოთ თქვენს მაჭირვებელს

link

ერთხელ ღირსი არსენი დიდი მძიმედ ავად გახდა. ბერებმა იგი ტაძრის საავადმყოფოში გადაიყვანეს და რბილ საწოლზე დააწვინეს.
სხვა მონასტრის ერთმა ბერმა მოინახულა იგი და როდესაც რბილ საწოლზე მწოლიარე ღირსი მამა იხილა, დაბრკოლდა და გაიფიქრა: „ეს არსენი დიდია? განა შეიძლება მისთვის ასეთი განშვება?“.
მაგრამ როგორც კი ასეთი დაუშვებელი რამ გაიფიქრა, იქ მყოფმა მღვდელმა ამოიცნო მისი ფიქრები, გვერდით გაიხმო და ჰკითხა, თუ როგორ ცხოვრობდა იგი ერში.
-მწყემსი ვიყავი, უდიდეს სიღატაკესა და მწუხარებაში ვცხოვრობდი, - უპასუხა ბერმა ყოველგვარი დაეჭვების გარეშე.
-ახლა კარგად ცხოვრობ? - კვლავ ჰკითხა მღვდელმა.
-ძალიან მშვიდად, - უპასუხა მან, - ყველაფერი აუცილებელი მაქვს.
-იცოდე, - უთხრა მღვდელმა, - რომ ეს ბერი, რომელსაც ხედავ, თითქმის მეორე მამა იყო მეფის შვილებისათვის; მას ათასობით მონა ჰყავდა, ბრილი და ძვირფასი საწოლი ჰქონდა; მისი სიმდიდრე დაუთვლელი იყო; ასე რომ, ერში ამდენი შრომის შემდეგ შენ აქ ისვენებ, მამა არსენი კი, ერში განსვენების შემდეგ აქ შრომობს.
მონაზონმა აღიარა თავისი შეცდომა, მღვდელს ფეხებში ჩაუვარდა და შენდობა სთხოვა, რომ თავის გულში შეურაცხყოფა მიაყენა ღირს მამას.
„არა განიკითხოთ, რაითა არა განიკითხნეთ“ - ბრძანა ქრისტე მაცხოვარმა. ჩვენ ხშირად განვიკითხავთ მოყვასს, საკუთარი თავისთვის შეხედვა კი არ გვსურს

link

ერთხელ იოანე სებაითელი უდაბნოში იჯდა და ღვთივსათნო საქმეებზე ფიქრობდა. უეცრად მასთან რომელიღაც სავანიდან ბერი მივიდა, რათა მოენახულებინა მოსაგრე და მისგან კურთხევა მიეღო.
-როგორ ცხოვრობენ შენი ძმები? - ჰკითხა იოანემ.
-კარგად, შენი ლოცვა-კურთხევით, - უპასუხა მოსაგრემ.
-როგორ ცხოვრობს ერთი ასეთი კაბოსანი? - კვლავ ჰკითხა მას ღვთივსათნო მოღვაწემ ერთი ბერის შესახებ, რომლის შესახებაც ცუდი ხმები დადიოდა.
-იგი ოდნავადაც არ შეცვლილა, - უპასუხა სტუმარმა.
-ვაი მას! - წამოიძახა იოანემ და ამ სიტყვებით რაღაც საოცარი ხილვებით იქნა გარემოცული: მან იხილა საკუთარი თავი გოლგოთის წინ, ხედავდა ორ ავაზაკს შორის ჯვარცმულ იესო ქრისტეს; იოანემ მოისურვა, თაყვანი ეცა მაცხოვრისთვის, მაგრამ ძლივს მოასწრო მიახლოებოდა, რომ უეცრად იესო მიუბრუნდა იქ მყოფ ანგელოზებს და მიმართა: „გააძევეთ იგი! მან ჩემს სამსჯავრომდე განიკითხა თავისი ძმა“. როდესაც გამოძევებული იოანე კარში გამორბოდა, მისი მოსასხამი იმდენად ძლიერად დაება, რომ იძულებული გახდა, დაეტოვებინა იგი.
ამ დროს იოანე გამოფხიზლდა და ათრთოლებულმა ოხვრით უთხრა სტუმარს:
-საშინელია ჩემთვის ეს დღე!
-რატომ? - ჰკითხა ბერმა.
მაშინ წმიდა იოანემ უამბო მას თავისი ხილვის შესახებ და დაამატა:
-მანტიის დატოვება იმას ნიშნავს, რომ მე ძმის განკითხვისთვის ღვთის მფარველობა და მადლი დავკარგე.
იმ დღიდან წმიდა იოანე 7 წლის განმავლობაში ლოცულობდა უდაბნოში ღვთის წინაშე, პურს არ იხმევდა, არ შედიოდა სენაკში, არ ელაპარაკებოდა ადამიანებს. ბოლოს კვლავ სასწაულებრივი ხილვით განჭვრიტა, რომ უფალმა დაუბრუნა მას თავისი მოსასხამი; ამის შემდეგ იგი მიხვდა, რომ გათავისუფლდა განკითხვის მძიმე ცოდვისგან.
„არა განიკითხოთ, რათა არა განიკითხნეთ“, - ბრძანებს მაცხოვარი. მეტად მნიშვნელოვანია ეს სიტყვები, რამეთუ ვინც მოყვასს განიკითხავს, ის თითქოსდა ართმევს ამის უფლებას ზეციურ მსაჯულს

link

(ეგვიპტელი მეუდაბნოის, ღირსი ილიას მონათხრობი).

ერთი ბერი დაცარიელებულ გამოქვაბულში სახლობდა. ერთხელ მასთან არაწმიდა სულები მივიდნენ და უთხრეს:
-წადი ჩვენი ადგილიდან!
-თქვენ არ გაქვთ ადგილი! - უპასუხა ბერმა.
მაშინ ისინი ყოველ მხარეს ისროდნენ პალმის ტოტებს, რომლების კალათების დასაწნავად იყო მომზადებული, მაგრამ ბერი დაუღალავად აგროვებდა მათ. ამის შემდეგ ადამიანთა მოდგმის მტერი მას ტანსაცმელზე ექაჩებოდა და მიათრევდა, მაგრამ ბერი კარს დაებღაუჭა და აღმოხდა:
-იესო ქრისტე, დამეხმარე!
ბოროტნი მეყსეულად გაიფანტნენ.
-რატომ ტირი? - ჰკითხა მაშინ უხილავმა ხმამ?
-იმიტომ, რომ რწმენისა და სათნოებათა მოძულენი კადნიერდებიან, დასცინონ ღვთის მონას, - უპასუხა ბერმა.
-თვითონ ხარ დამნაშავე, - შეეწინააღმდეგა ზეციური ხმა, - რადგან დაგავიწყდი; თვითონვე ხედავ, როგორც კი მომიხმე, დაუყოვნებლივ მოვედი შენს დასახმარებლად.
ბერმა იგრძნო ღვთის სიახლოვე, მუხლებზე დაემხო და სახით მიწას შეეხო. რაოდენ აუცილებელი სწავლებაა თითოეული ადამიანისთვის!.. ჩვენ ვუგალობთ უფალს, ვლოცულობთ მის წინაშე, ზოგჯერ ისე ვთავხედდებით, რომ ვდრტვინავთ კიდეც მასზე, როდესაც რაიმე უბედურება ან განსაცდელი შეგვემთხვევა. მაგრამ რატომ არ ვითხოვდით მისგან შემწეობას მაშინ, როდესაც ვნებები აბნელებდა ჩვენს გონებას, რწმენას, კეთილ საქმეებს? როგორც ჩანს, მაშინ საკუთარი თავის იმედი გვქონდა; მაგრამ რაოდენი უგუნურებაა, დარწმუნებული იყო, რომ თვითონვე განდევნი შენი სულის შემაწუხებელ მტერს

link