გულისხმავყოთ, ძმანო, თუ რაოდენ დიდია და უსასრულო მღვდლობის ღირსება. პატივი მივაგოთ და სათნო–ვიყოთ კაცნი, რომელთაც მღვდლობის პატივი შეუმოსიათ. უნდა გვიყვარდეს მღვდელნი, ისინი არიან ღვთის მეგობარნი და ჩვენი შუამდგომელნი მის წინაშე. პატივი მივაგოთ მღვდელს – მსახურს ღვთისას, რამეთუ მცნებად დაგვიდო უფალმა: "რომელმან შეიწყნაროს წინასწარმეტყუელი, სახელად წინასწარმეტყუელისა, სასყიდელი წინასწარმეტყუელისა მიიღოს" (მათ. 10. 41). რომც არ იცნობდე შენ მღვდელს და არ უწყოდე, ღირსია თუ არა იგი მღვდლობისა, მაინც ნუ უგულებელსყოფ მას ქრისტეს ამ მცნებათა გამო.

ნუთუ შენ უარყოფ და უპატიოდ გაისტუმრებ მეფის მოგზავნილ მსახურს მხოლოდ იმის გამო, რომ მას ძველი, ჭუჭყიანი შესამოსელი აცვია და დიდებული ეტლით კი არ მოსულა შენთან, არამედ შიშველი გამოგცხადებია და ასე მოურთმევია შენთვის ხელმწიფის წერილი, მისი ანდერძი, რომლითაც მეფე მთელს თავის სამეფოსა და სამკვიდრებელს სწორედ შენ გიანდერძებს? ნუთუ ყოველივე ამაზე უარს იტყვი მხოლოდ იმის გამო, რომ მეფის მსახური არ მოგეწონა და უღირსად მიიჩნევ მას?! რა თქმა უნდა, ასე არ იქმ, მეტიც, დიდის პატივითაც მიიღებ უაღრესი სიხარულის მომტან მსახურს, და სწორიც იქნები. ხოლო თუ ასე არ მოიქცევი, იცოდე, რომ მეფის უდიდესი რისხვა დაგატყდება თავს და სასტიკად დაგსჯის! თუ ასეა ქვეყნიური მეფის გამო, რატომ უგულებელჰყოფ ზეციური მეუფის ანდერძს, მომადლებულს შენთვის, რომელშიც იგი თავის ძედ, მემკვიდრედ გაცხადებს და ზეციურ სამარადისო სამეფოს გაძლევს სამემკვიდროდ დაუსრულებელი საუკუნეებისათვის, და უგულებელჰყოფ იმის გამო, რომ მისი მსახური უღირსად ჩაცმული და უდიერი გეჩვენება! განა იქნება ამაზე მეტი უგუნურება?!