ავტორი:
წმ. თეოფანე დაყუდებული
თემა: მადლი
მადლმოსილი სულიერი ცხოვრება შიგნით იწყებს სულში ცეცხლის დანთებას და განხურვებას. ანუ, როგორც კი ადამიანი საკუთარ თავს რმერთს გადასცემს, მისი გულმოდგინებისა და მოშურნეობის შესატყვისად, მადლი თავისი განმანათლებელი ძალით მასში იწყებს უფრო და უფრო შეღწევას, ანუ იწყებს ყველაფრის გათავისებას. მაგრამ ამ მდგომარეობაში გაჩერება არ შეიძლება და არც ეგების. ეს ჯერ საყრდენი წერტილია, თესლია. საჭიროა მცდელობა, რომ სიცოცხლის ამ ნათელმა წიაღსვლა გააგრძელოს, არ ჩაიკეტოს თავის თავში, ჩაიღვაროს მთელს ჩვენს არსებაში, ყველა ძალასა და სამშვინველისა და სხეულის ბუნებაში შეაღწიოს, ასეთნაირად განანათლოს ისინი, გაითავისოს, მოკვეთოს გარედან შემოსული არაბუნებრივი ვნებები და წმიდა და ბუნებრივ ხატებაში აღიყვანოს ისინი. მაგრამ, რადგან ყველა ეს ძალა არაბუნებრივითაა გაჟღენთილი, ამიტომ ბრკოლდება რა მათი სიბინძურით, სულიწდის მადლს, უწმიდესს, გულში მოსულს, არ სურს პირდაპირ და უშუალოდ მათთან შეხება. ამიტომ ჩვენში მყოფ სულიწდის მადლსა და ამ ძალებს შორის საჭიროა დამხმარე საშუალება, რომლის მეშვეობითაც მადლი ამ ძალებში გადაიღვრებოდა და მტკივნეულ ადგილებზე დადებული სალბუნის მსგავსად მიანიჭებდა მათ კურნებას. ცხადია, ყველა ეს დამხმარე საშუალება, ერთი მხრივ, უნდა ატერებდეს ღვთაებრივ თვისებას, ან ზეციურ წარმომავლობას, ხოლო მეორე მხრივ - სრულ თანხმობაში უნდა იყოს ჩვენი ძალების ბუნებრივ წყობასა და დანიშნულებასთან, სხვაგვარად მადლი დაბრკოლდება და ძალები ვერ მიიღებენ მისგან კურნებას. ეს საშუალებები თავისთავად მხოლოდ ვარჯიში, შრომა და მოქმედებაა... ჩვენი ძალებისთვის დაკარგული სიწმიდის და მთლიანობის დამაბრუნებელი და მაკურნებელი საქმიანობა და სავარჯიშოები, ანუ საშუალებები სინამდვილეში არის მარხვა, შრომა, მღვიძარება, განმარტოება, ამა სოფლისაგან განშორება, გრძნობების დამარხვა, წმ. წერილის და წმ. მამათა ნაშრომების კითხვა, ეკლესიური ცხოვრება, ხშირი აღსარება და ზიარება.
|
|
|
