რაც უფრო მორჩილია ადამიანი, რაც უფრო მეტად განაქიქებს საკუთარ თავს და ცხოვნების ღირსადაც კი არ

რაც უფრო მორჩილია ადამიანი, რაც უფრო მეტად განაქიქებს საკუთარ თავს და ცხოვნების ღირსადაც კი არ მიიჩნევს მას, რაც უფრო ცხარედ ტირის და გამუდმებით ცრემლსა ჰღვრის, მით უფრო მეტად ევსება გული ამის სანაცვლოდ სულიერი სიხარულით და ამავე დროს იმედიც უჩნდება, ვითარცა დასტური უეჭველი ხსნისა.