როცა სული მორჩილია და სული ღმრთისაა მასში, მაშინ ადამიანი ნეტარებს სულით ღმერთის სიყვარულში. როცა

როცა სული მორჩილია და სული ღმრთისაა მასში, მაშინ ადამიანი ნეტარებს სულით ღმერთის სიყვარულში. როცა სული ღმერთის წყალობას გრძნობს, მაშინ არაფრის არ ეშინია, არავითარი მიწიერი უბედურებისა; სურს ყოველთვის იყოს მორჩილი უფლის წინაშე და უყვარდეს ძმა. თუ სული იპატივმოყვარებს, მაშინ თავდება მისი ზეიმი, რამეთუ მადლი ტოვებს სულს და უკვე ვერ შეძლებს იგი სუფთად ლოცვას, მოდის ცუდი აზრები და იგი ტანჯავს მის სულს.