თიხა თვლის, რომ თიხაზე ბრძენია

თიხა ვართ და გვავიწყდება. თიხა თიხას ჰპარავს, თიხა თიხას ლანძღავს, თიხა თიხას ცილს სწამებს, თიხა თიხაზე თავს იმაღლებს, თიხა თიხას ამდიდრებს, თიხა თიხაზე უფროსობს, თიხა თიხას სცემს, თიხა თიხას ციხეში ამწყვდევს. ზოგადად, თიხა თვლის, რომ თიხაზე ბრძენი, ძლიერი, მდიდარი, კეთილშობილი, პატიოსანია, რადგან თავისი არსების უმეცარი და უგნურია – არ იცის, საიდან სად აღმოჩნდა, როგორ დაიბადა, რა დანიშნულება აქვს, სად დაასრულებს ყველაფერს, რა ელის შემდეგ. რადგან ეს ყველაფერი დავიწყებამ და უმეცრებამ ჩანთქა და [სულიერი] უგრძნობლობის ქაოსში ჩავცვივდით, ამიტომაც სააქაოშიც ვიტანჯებით და საიქიოშიც.