ამას მოაქვს თავმდაბლობა, შრომისა და მწუხარების გარეშე

ადამიანი ფიქრობს თავის წარსულზე – როგორ სცოდავდა, როცა ღმერთს არ იცნობდა, წუხს, მდაბლდება, ტირის, შენდობას ითხოვს და ამბობს: „ღვთის მადლმა ახლაც რომ მიმატოვოს, შეიძლება უარესი ჩავიდინო“. მაშინ შიშნარევი სიმდაბლე მოიცავს მის სულს. ასეთ განსჯას ეწოდება ადამიანის უძლურების შემეცნება, რომელსაც შრომისა და მწუხარებების გარეშე გამოაქვს სიმდაბლის სასარგებლო ნაყოფი.