მწუხარება სულს მბზინვარებას უნარჩუნებს

როცა კარგ ავეჯს გარკვეული დროით მოუვლელად დავტოვებთ, ვნახავთ, რომ მტვრის თხელი ფენა დაედება, რომელიც, მართალია, არ აზიანებს, მაგრამ მის სილამაზესა და მბზინვარებას ამცირებს. ასე ემართება ჯანმრთელ სულსაც, როცა მას დროდადრო მწუხარება მოაკლდება. მაგალითად, კაცმა უდებებას თუ დროულად არ მიხედა, იგი ნელ-ნელა, შეუმჩნევლად სულს მტვერივით დაედება და ღვთისადმი თავდაპირველ მოშურნეობას დაუკარგავს. ადამიანი ლოცულობს, მოვალეობებს ასრულებს, მაგრამ არა ისე, როგორც საჭიროა. ხოლო თუ ტკივილი მოვა, თუ მწუხარება ესტუმრება, მაშინ ქარი დაუბერავს და ალი – ღვთის წინაშე მოვალეობათა შესრულების მოშურნეობა – ისევ გაძლიერდება.