მორჩილის ურჩობა და ეშმაკის მიერ შეპყრობა

კატუნაკიაში ერთი ბერი ცხოვრობდა, სახელად კირილე. მას ჰყავდა მორჩილი, რომელიც თავისი ურჩობით ხშირად ამწუხრებდა და გულს სტკენდა მოძღვარს. დროთა განმავლობაში მორჩილმა იგრძნო, რომ ფიზიკურად უძლურდებოდა. სანამ ეშმაკი ერთიანად შეიპყრობდა, გონებაარეული კაცივით იქცეოდა. ჩვენს მამებთან, მამა ათანასესა და მამა იოსებთან ერთად თხილის შესაგროვებლად დადიოდა ტყეში, მაგრამ მუშაობა არ შეეძლო. ამ ადამიანს გოგირდის მსგავსი სუნი ჰქონდა. ამ სუნს პირადი გამოცდილებითაც ვცნობ. არეულდარეული გულისსიტყვები ჰქონდა და მთელი ეს შინაგანი მდგომარეობა მის გარეგნობაში აისახებოდა. ზოგჯერ ჩვენს მოძღვართან, მამა იოსებთანაც მოდიოდა, გულისსიტყვებს ეუბნებოდა და რჩევას ეკითხებოდა, მაგრამ არაფერში ემორჩილებოდა.
სიკვდილის წინ მოძღვარმა, მამა კირილემ უთხრა: „შვილო, როცა მოვკვდები, აქ დამმარხე“. მან კი, როცა ბერი გარდაიცვალა, სხვაგან დაკრძალა. მამები ურჩევდნენ, კურთხევა ახლა მაინც არ დაერღვია და მოძღვრის უკანასკნელი სურვილი შეესრულებინა, მაგრამ ის პასუხობდა: „არა, მინდა აქ დავმარხო.
და როცა დაკრძალა, მაშინვე ეშმაკი წარმოუდგა და უთხრა: „უგუნურო, ეს ყველაფერი მე დაგმართე, მე გიბიძგებდი, ურჩობით დაგემწუხრებინა მოძღვარი“. და როგორც კი პირი გააღო, მასში ეშმაკი შევიდა და იმ წუთიდან შეიშალა... „რომელნი ქერუბიმთას“ გალობის დროს ტაკიმასხარაობდა, ნადირივით იქცეოდა და მგელივით ყმუოდა. წმინდა იოანე ღვთისმეტყველის ხატი ნაჯახით გააპო. აღმა-დაღმა დაეხეტებოდა და მხოლოდ დროდადრო მოეგებოდა ხოლმე გონს.