მიდი საფლავთან, ილოცე და მოისმინე, რას გეტყვის!

წმინდა პაისის ერთი მორჩილი ჰყავდა. ერთ დღეს უთხრა: „შვილო, მიდი, წყალი იმ თასიდან დალიე“. მორჩილს გულისსიტყვამ უთხრა: „იმის ნაცვლად, რომ მოძღვარს ეთქვა, წყალი დოქიდან ან წყაროდან დამელია, როცა მორჩილების საქმიდან დაღლილი, ოფლში გაწურული დავბრუნდი, მეუბნება, თასიდან ნაბანი წყალი დალიეო!“ თავის გულისსიტყვას დაუჯერა და დიდ ბედნიერებას მოაკლდა!
შემდეგ იფიქრა: „ხომ არ დამელია?" მაგრამ წყალი ვეღარ იპოვა. მაშინ აბბა პაისიმ უთხრა: „საცოდავო, იცი, რა წყალი იყო? ქრისტეს ფეხის ნაბანი!"
ამის შემდეგ მორჩილს მწუხარების სული დაეუფლა. აბბა პაისი მის ნუგეშინისცემას ცდილობდა, მაგრამ სადღა იყო ნუგეში! იქამდე მივიდა, რომ სიმშვიდე სრულიად დაკარგა. როცა აბბამ დაინახა, რომ მორჩილს დამშვიდება და მოძღვრის გვერდით ცხოვრება აღარ შეეძლო, უთხრა: „ამა და ამ ადგილას წადი. იქ სამ საფლავს ნახავ. ერთერთ მათგანთან (მიუთითა, რომელთან) ილოცე და მოისმინე, რას გეტყვის...“ ასეც მოხდა. მოესმა ხმა: „დაბრუნდი შენს მოძღვართან და მორჩილება აღასრულე".
მაგრამ მისი სულის ხომალდი უკვე ჩაძირული იყო. მისი სულის სამყოფელს ისეთი ნაპრალები გასჩენოდა, რომ შეკეთება შეუძლებელი იყო. ამიტომ სიცოცხლის ბოლომდე აბბა პაისის გვერდით მყოფმა თავისი მორჩილება ორჭოფობასა და მერყეობაში გაატარა.