წყარო:
მამობრივი დარიგებანი
დარწმუნდა, რომ თვითონ ხიბლში იყო და მისი ძმა აღემატებოდა
დარწმუნდა, რომ თვითონ ხიბლში იყო და მისი ძმა აღემატებოდა
გერონტიკონში ორი ძმის შესახებ ვკითხულობთ: მათ მონაზვნობა გადაწყვიტეს და სოფელი მიატოვეს. ერთი კინოვიოში შეუდგა მორჩილებას, მეორემ კი ისიქასტობა არჩია.
ორი-სამი წლის შემდეგ ისიქასტმა თქვა: „წავალ, ჩემს ძმას მოვინახულებ, ის კინოვიოში ცხოვრობს, საზრუნავსა და ფუსფუსშია. ვინ იცის, საცოდავი იმ აურზაურში როგორ არის“. ისიქასტს სჯეროდა, რომ თავისი ღვაწლით სულიერების მაღალი საფეხურისთვის მიეღწია. ძმასთან შეხვედრის აუცილებლობის საბაბით მონასტერში მივიდა და იღუმენს უთხრა: „ჩემი ძმის მონახულება მინდა“. ძმა მოვიდა და იღუმენმა, წმინდა ადამიანმა, აკურთხა ისინი, მოშორებით ესაუბრათ.
როცა ძმები მონასტერს დაშორდნენ, ბილიკზე თითქმის შიშველი მიცვალებული დაინახეს. ისიქასტმა თქვა: „რაიმე სამოსელი რომ გვქონდეს, მიცვალებულს დავაფარებდით“.
მორჩილმა უბრალოებით მიუგო: „განა უმჯობესი არ არის ვილოცოთ, რომ აღდგეს?“ – „კეთილი, ვილოცოთ“ – უპასუხა ძმამ. ილოცეს და მკვდარი აღდგა. მორჩილს სასწაულისთვის ყურადღება არ მიუქცევია. სჯეროდა, რომ სასწაული მისი მოძღვრის ლოცვით აღესრულა. ისიქასტი კი ფიქრობდა, რომ ეს თავისი სათნოების, მოღვაწეობის, მარხვის, ღამისთევის, მიწაზე წოლის, ჭირთათმენისა და სხვა მიღწევების შედეგი იყო.
უკან დაბრუნდნენ და სანამ რამეს იტყოდნენ, იღუმენმა ისიქასტს მიმართა: „ძმაო, ნუ გგონია, რომ ღმერთმა მკვდარი შენი ლოცვით აღადგინა. არა! ეს შენი ძმის მორჩილების გამო მოხდა!“
როცა ისიქასტმა იხილა, რომ იღუმენმა მისი გულისსიტყვები მაშინვე წაიკითხა, განჭვრეტის ნიჭი და სიწმინდე ჰქონდა, დარწმუნდა, რომ თვითონ ხიბლში იყო, მისი ძმა კი, რომელიც კინოვიოში ვითომდა მრავლისთვის ზრუნავდა და შფოთავდა, მას აღემატებოდა.
დაფიქრდით, როგორი რწმენით თქვა მორჩილმა: „მოდი, ვილოცოთ, რომ აღდგეს!" ნახეთ მისი უბრალოება, უზაკველობა, სარწმუნოება! ისიქასტისთვის ეს მიუღწეველი აღმოჩნდა, მორჩილისთვის კი – ბუნებრივი. მას თავისი მოძღვრის ლოცვის სწამდა. ამგვარი სიმდაბლის მოსაპოვებლად რა ბრძოლა ექნებოდა გამოვლილი! როგორ შეიმუსრებოდა მისი ეგოიზმი და ამპარტავნება კინოვიოში! განა მოსულა ვინმე ერიდან მონასტერში და თან არ მოუტანია ეგოიზმი და ამპარტავნება? რამდენი მორჩილი გახდა წმინდანი და მირონმდინარე?
ორი-სამი წლის შემდეგ ისიქასტმა თქვა: „წავალ, ჩემს ძმას მოვინახულებ, ის კინოვიოში ცხოვრობს, საზრუნავსა და ფუსფუსშია. ვინ იცის, საცოდავი იმ აურზაურში როგორ არის“. ისიქასტს სჯეროდა, რომ თავისი ღვაწლით სულიერების მაღალი საფეხურისთვის მიეღწია. ძმასთან შეხვედრის აუცილებლობის საბაბით მონასტერში მივიდა და იღუმენს უთხრა: „ჩემი ძმის მონახულება მინდა“. ძმა მოვიდა და იღუმენმა, წმინდა ადამიანმა, აკურთხა ისინი, მოშორებით ესაუბრათ.
როცა ძმები მონასტერს დაშორდნენ, ბილიკზე თითქმის შიშველი მიცვალებული დაინახეს. ისიქასტმა თქვა: „რაიმე სამოსელი რომ გვქონდეს, მიცვალებულს დავაფარებდით“.
მორჩილმა უბრალოებით მიუგო: „განა უმჯობესი არ არის ვილოცოთ, რომ აღდგეს?“ – „კეთილი, ვილოცოთ“ – უპასუხა ძმამ. ილოცეს და მკვდარი აღდგა. მორჩილს სასწაულისთვის ყურადღება არ მიუქცევია. სჯეროდა, რომ სასწაული მისი მოძღვრის ლოცვით აღესრულა. ისიქასტი კი ფიქრობდა, რომ ეს თავისი სათნოების, მოღვაწეობის, მარხვის, ღამისთევის, მიწაზე წოლის, ჭირთათმენისა და სხვა მიღწევების შედეგი იყო.
უკან დაბრუნდნენ და სანამ რამეს იტყოდნენ, იღუმენმა ისიქასტს მიმართა: „ძმაო, ნუ გგონია, რომ ღმერთმა მკვდარი შენი ლოცვით აღადგინა. არა! ეს შენი ძმის მორჩილების გამო მოხდა!“
როცა ისიქასტმა იხილა, რომ იღუმენმა მისი გულისსიტყვები მაშინვე წაიკითხა, განჭვრეტის ნიჭი და სიწმინდე ჰქონდა, დარწმუნდა, რომ თვითონ ხიბლში იყო, მისი ძმა კი, რომელიც კინოვიოში ვითომდა მრავლისთვის ზრუნავდა და შფოთავდა, მას აღემატებოდა.
დაფიქრდით, როგორი რწმენით თქვა მორჩილმა: „მოდი, ვილოცოთ, რომ აღდგეს!" ნახეთ მისი უბრალოება, უზაკველობა, სარწმუნოება! ისიქასტისთვის ეს მიუღწეველი აღმოჩნდა, მორჩილისთვის კი – ბუნებრივი. მას თავისი მოძღვრის ლოცვის სწამდა. ამგვარი სიმდაბლის მოსაპოვებლად რა ბრძოლა ექნებოდა გამოვლილი! როგორ შეიმუსრებოდა მისი ეგოიზმი და ამპარტავნება კინოვიოში! განა მოსულა ვინმე ერიდან მონასტერში და თან არ მოუტანია ეგოიზმი და ამპარტავნება? რამდენი მორჩილი გახდა წმინდანი და მირონმდინარე?
