ძმაო, ცხონების გზა ძალიან ადვილად გიპოვია!

ხედავთ იმ ძმას, რომელიც უდები და მცონარე იყო, ეკლესიაში ღამისთევის ლოცვებზე არ დადიოდა და არც მონაზვნურ მოვალეობებს ასრულებდა? მას ძმები ზარმაცად თვლიდნენ. როცა ის დასნეულდა და სიკვდილი მოუახლოვდა, მომაკვდავთან ძმები შეიკრიბნენ, რომ სულისთვის სასარგებლო რამ მოესმინათ, ან ენუგეშებინათ, ანდა იქნებ რაიმეს თქმა სურდა მათთვის. მაგრამ ნახეს, რომ იგი მხიარული და გაბრწყინებული იყო. ერთი ძმა შეცბუნდა და უთხრა: „ამას რას ვხედავთ, ძმაო? სიკვდილი გიახლოვდება და შენ მხიარულობ? გულისსიტყვა გვეუბნება, რომ არ იყავი თავის მაიძულებელი ადამიანი. მაშ, საიდან გაქვს ასეთი მხნეობა და მხიარული სახე? რით ახსნი ამას?“ – „დიახ, ძმებო, – მიუგო მომაკვდავმა, – მართლაც უდები ვიყავი და არც ჩემს მოვალეობებს ვასრულებდი, მაგრამ, ღვთის მადლით, ერთ სიკეთეს მივაღწიე – არავინ განმიკითხავს და არავისთან მიჩხუბია. მზის ჩასვლამდე გულში არასოდეს დამიტოვებია ხინჯი მონასტრის რომელიმე ძმაზე. და რაკი ძმებს არ განვიკითხავდი, მჯერა – მეც არ განმიკითხავს ღმერთი, რადგან თქვა: „ნუ განიკითხავთ, რაითა არა განიკითხნეთ“ (მათ. 7, 1), და ვინაიდან არ განვიკითხავდი, არც განვიკითხები“. განცვიფრდნენ ძმები და თქვეს: „ძმაო, ცხონების გზა ძალიან ადვილად გიპოვია". ის ძმა დიდი სიხარულით გარდაიცვალა.
ხედავთ, როგორ იბრძოდნენ მამები, როგორ პოულობდნენ ცხონების გზას?