ის, ვინც სულიერ ღვაწლს აღასრულებს, სხვებს ყოველთვის ამართლებს, საკუთარ თავს კი - არასოდეს. და რაც უფრო წარემატება სულიერად, მით მეტ თავისუფლებას მოიპოვებს, მეტად უყვარს ღმერთი და ადამიანები. მაშინ მას არ შეუძლია, გაიგოს, რას ნიშნავს ბოროტება, მისი აზრები გამუდმებით სუფთაა და ყველაფერს წმინდად და სულიერად უცქერს. მოყვასის დაცემაშიც კი ასეთი ადამიანი სარგებელს პოულობს. ამას საკუთარი თავისათვის საიმედო მუხრუჭად იყენებს, რათა ყურადღება არ მოადუნოს და არ დაიმსხვრეს