მწუხარებას ადგილი აქვს ცხოვნების გზაზე, ჯერ ერთი მართლმსაჯულების მიხედვით. ღმერთს უნდოდა

მწუხარებას ადგილი აქვს ცხოვნების გზაზე, ჯერ ერთი მართლმსაჯულების მიხედვით. ღმერთს უნდოდა ადამიანის ზეცად აყვანა სამოთხის გზით. მაგრამ ადამიანმა მოინდომა ღვთის მაღლა სვლა. ამიტომ იყო სწორედ, რომ იგი ღვთის მართლმსაჯულებით დაეცა. მის გზაზე დაითესა ეკალი, შრომა, ოფლი, მწუხერაბე და ბოლოს, სიკვიდილი დროებითი და მარადიული. დაბადებიდან ჩვენ ყველა მემკვიდრენი ვართ ჩვენი პირველი წინაპრების ცოდვისა და იქიდან გამომდინარე სასჯელისა. შეგვეძლო ამით განვსაზღვრულიყავით, მაგრამ ჩვენ კიდევ მეტად გავამრავლეთ ჩვენი მემკვიდრეობითი ცოდვები თვითნებური ცოდვებით. მოწყალე ღმერთმა ჩვენ გამოგვიცხადა ცხოვნების ახალი საშუალება ქრისტეს სახით, რომელმაც ჩვენი გულისათვის დააკმაყოფილა ღვთის მსაჯულება ჯვარცმული მისი სიკვდილით. მაგრამ ამასთან ერთად კანონი ღვთის მართლმსაჯულებისა არ დარღვეულა, და ამიტომ დაზოგვილი მონანიებული ცოდვილი ერთბაშად ზეცად აყვანა, თანაბრად უცოდველი ადამიანისა, შეუძლებელი გახდა. ამიტომ მიიღე შენაც ადამიანო, უყოყმანოდ: შრომა, მწუხარება და გაჭირვება. მეორო მწუხარება ღვთის განგების მიხედვით სულის კურნების საშუალებაა, ცოდვა ავადმყოფობაა, რომელიც ადამიანის არსში ინერგება. ცოდვის შთაბეჭდილება და ბიწიერი სიამოვნება თავისებურ კვალს სტოვებს ნაწილობრივ სულში, ნაწილობრივაც სხეულში, რომელიც მოგონების დროს, იღვიძებს, ახლდება და იჩენს მიდრეკილებას ცოდვის ჩადენისათვის. ამიტომ, როგორც დოსტაქარი ხანდახან სხეულში ამონაზარდ გადამდებ იარას მოჰკვეთს, რომ ავადმყოფობა მოსპოს და ავადმყოფი განკურნოს და გააჯანსაღოს, ამის მსგავსად იყენებს უფალი, - სულისა და ხორცის მკურნალი, - მწუხარების იარაღს, რომ აღმოფხვრას ცოდვილ ადამიანში თვით ცოდვის კვალი და მიდრეკილება ბიწიერი სიამოვნების მიმართ. ამაზე იტყვის მოციქული პავლე: რომელმან ივნო ხორცითა, დაცხრომილ არს ცოდვისაგან; და დააშთ დრო ხორციელი მისი ცხოვრებისას იგი ატარებს არა კაცის გულისთქმის მიხედვით, არამედ ნებითა თვთისათა (პეტრ. 4, 1-2)