"მე ვარ უფალი ღმერთი და ესე არს სახელი ჩემი" (გამოს.20,5) და დიდებაი ჩემი სხუათა არა მივსცე, არცა სათნოებაი ჩემი გამოქანდაკებულთა" (ესაია.42.8)
    უფლის ეს სიტყვები დიდების შესახებ ყოველთვის სრულდება, თუკი მე მისი საქმეების დიდებას, წმინდა საიდუმლოებებით აღსრულებულთ, ვინმეს და რამეს მივაწერ და არ აღვუვლენ მას საკადრის დიდებას მელი გულით. იგი უმალ იძიებს შურს ამ საიდუმლოებების დაკნინებისათვის თავისი საოცარი, განმაცოცხლებელი და სამართლიანი მსჯავრით: სულს მშობლის კვერთხით სჯის! და სულსაც მკვეთრად ესმის მაშინ სიტყვები თავისი ბატონისა: დიდებას ჩემსას არავის მივცემ და რადგან არ აღმივლენ ღირსეულ დიდებას, რომელიც რომ ასეთი თვალხილულია შენთვის ჩემსავე საიდუმლოებებში, სცემს შენს შიგნეულს ჩემი კვერთხი, რადგან მინდა გასწავლო, მინდა იწამო გულით, რას ნიშნავს: დიდებას ჩემსას არავის არ მივცემ. მე ვარ, თოვლზე მეტად რომ განვასპეტაკებ შენს სულს, მე ვარ მშვიდობიანი სიხარული რომ მომაქვს შენში, მე ვარ, მთლიანად, გასაკვირადაც კი რომ გცვლი ახალ ადამიანად გაქცევ და სხვას ვის უნდა მისცე დიდება, თუკი ყველაფერ ამას მე ვიქმ. არა, მე მუდმივად უცვლელი ვარ. "არა თუ ვითარცა კაცი არს ღმერთი განღვიძებად და არცა ვითარცა ძეი კაცისაი რისხვად. ან თქუას და არა ჰყოს? თქვის და არა დაადგრის" (რიც.23,19).