ოდესღაც ადამი ზეცაში იმყოფებოდა, არა ხორციელად, არამედ სულიერად, გონებით. როცა სულიერი გახდა და აიხედა ზეცაში, ნანახით გამხიარულდა, უფრო მეტად შეუყვარდა ის ქველმოქმედი, რომელმაც მიანიჭა საუკუნო ცხოვრების ფუფუნება, განუსვენა სამოთხის სიკეთეებში, მისცა ანგელოზთა დარი პატივი, მთავარანგელოზთა თანამოზიარე გახდა და საღმრთო ხმის მსმენელი. ამ ყველაფერზე დაამტკიცა რა ღმერთმა და იშვებდა, ადრე გაძღა და სიმაძღრის გამო, როგორც კი შეურაცხყო და პატივი საცნაურზე (უხილავზე) მეტად ხორციელი თვალით ხილულ მშვენიერებას მიაგო და მუცლის სიმაძღრე მტკიცე სიკეთეს ამჯობინა, მაშინვე განიდევნა სამოთხიდან და სანატრელი ცხოვრებიდან.